Besnijdenis, de Joodse feestkalender en spijswetten verplicht voor de Kolossenzen?

Werden de Kolossenzen verplicht om de Joodse feesten te vieren en de Joodse spijswetten te onderhouden?

Het antwoord op deze vraag is: Neen, de Kolossenzen werden niet verplicht om deze joodse feesten te vieren en deze joodse spijswetten te onderhouden. Dat blijkt uit Kolossenzen 2: 16 en 17 waar we lezen:

“Laat dus niemand u veroordelen inzake eten of drinken, of op het punt van een feestdag, een nieuwe maan of de sabbatten. Deze zaken zijn een schaduw van de toekomstige dingen, maar het lichaam is van Christus” (HSV).

Soortgelijke teksten vinden we in Romeinen 14:5 en 6. Daar lezen we:
“De een acht de ene dag boven de andere, maar de ander acht al de dagen gelijk. Laat ieder in zijn eigen geest ten volle overtuigd zijn. Wie de dag in ere houdt, houdt hem in ere voor de Heere, en wie de dag niet in ere houdt, houdt hem niet in ere voor de Heere. Wie eet, eet voor de Heere, want hij dankt God. En wie niet eet, eet niet voor de Heere, en ook hij dankt God” (HSV).

Wanneer je deze teksten uit Kolossenzen 2 en Romeinen 14 combineert en op je laat inwerken dan lijkt het zonneklaar dat de Kolossenzen deze joodse feesten en spijswetten niet hoefden te onderhouden.

Toch zijn er vandaag nog christenen die van mening zijn dat de Kolossenzen wel verplicht waren die te onderhouden, sterker nog, de Kolossenzen onderhielden deze feest en spijswetten daadwerkelijk en mochten door niemand veroordeeld worden, juist omdat ze dat deden! Dan zou deze tekst precies het tegenovergestelde beweren van wat wij erin lezen. Dat vraagt om nadere uitleg.

Wat betekent dat woord “schaduw” in Kolossenzen 2:17? We hebben dit altijd zo gelezen dat met het woord “schaduw” de hele ceremoniële wet van Mozes wordt bedoeld. Die wetgeving is een “schaduwachtige” wetgeving. Deze wetgeving werpt a.h.w. zijn schaduw vooruit, totdat degene zou komen om wie het in werkelijkheid gaat en dat is Christus.

Toen Christus kwam werd de schaduw a.h.w. vervangen door “het lichaam”, het lichaam van de echte Christus. Met de komst van Christus verloor de schaduw zijn functie en daardoor was de “schaduwachtige” eredienst van het Sinaitisch Verbond aan vervanging toe. Dit wordt ook aangegeven in Hebreeën 8:6-13.

We noemen de wetgeving van het Sinaitisch Verbond de “ceremoniële” wetgeving. Heeft u moeite met het woord “ceremoniële” omdat dat niet voor komt in de Bijbel? Prima, vervang het dan door het woord “schaduwachtige” – want dat woord komt meerdere keren voor in de Bijbel, u krijgt dan inhoudelijk precies dezelfde betekenis.

De “schaduwachtige” eredienst van Mozes wordt afgeschaft zodra Christus deze heeft vervuld. En Christus is gekomen! Dus al die “schaduwachtige” voorschriften uit de wet van Mozes zijn daarmee vervuld en afgeschaft!.En dat geldt voor de offerdienst in de tempel, voor de spijswetten, joodse feesten etc en ook voor de besnijdenis. De besnijdenis wordt zelfs nadrukkelijk verboden in 1 Kor. 7:18. Zie hiervoor onderstaand weblogartikel : “Mag een christen zich laten besnijden?”.

Maar nu terug naar die christenen die op grond van Kolossenzen 2:16 en 17 van mening zijn dat de Kolossenzen juist wel de joodse feest en spijwetten onderhielden.

Dit komt omdat die christenen deze teksten profetisch verklaren. Ze redeneren als volgt: het gaat hier om “de schaduw van toekomstige dingen”.We zien -volgens hen -nu een schaduw van dingen die nog moeten gebeuren in de toekomst.

Wanneer? Wel, -zeggen ze- als Jezus terug komt om op aarde om zijn Duizendjarig Rijk te vestigen in Jeruzalem. Dan pas gaan die feesten en spijswetten hun vervulling vinden. Tot die tijd blijft de “schaduwachtige” eredienst van Mozes in tact en zijn ook christenen uit de heidenen verplicht zich hieraan te houden. (Ook van die theorie van een toekomstig Duizend Jarig Rijk geloof ik niet dat die Bijbels is, maar daar kom ik nog op terug).

Nu zeggen deze teksten volgens deze christenen dus a.h.w.: “Laat niemand u veroordelen , juist als u vasthoudt aan de joodse feesten en spijswetten want u dient deze te blijven onderhouden totdat Jezus wederkomt”. Dit lijkt een plausibele verklaring. Maar is dit ook zo? Het antwoord is: Nee deze verklaring houdt geen stand. Dat zullen we in het vervolg aantonen.

Er staan n.l. in Kol. 2:17 twee woorden die ook in Hebreeën 10:1 staan. Het gaat om de woord “schaduw” (in het oorspronkelijk Grieks “skia”) en het woord “toekomstige” ( in het Grieks “mellontoon”). We lezen in Hebreeën 10:1 het volgende:

“Want de wet die slechts een schaduw heeft van de toekomstige heilsgoederen en niet het wezen van de dingen zelf, kan nooit met dezelfde offers , die zij jaar in jaar uit ononderbroken brengen, hen die naderen tot volmaaktheid brengen”. (HSV)

Wat hier opvalt is dat de hele Mozaïsche wet als schaduwachtig wordt gezien, maar dat ter zijde. De schaduw wijst hier duidelijk vooruit naar de toekomstige Christus. En Christus is gekomen en we zijn daarom nu “geheiligd door het offer van het lichaam van Jezus Christus, eens en voor altijd gebracht” zegt Hebreeën 10:10.

Kortom, Jezus heeft alles al vervuld toen Hij hier op aarde kwam en Zijn leven offerde voor ons. De offers en de joodse feest en spijswetten, kortom de hele schaduwachtige wet van Mozes is door Christus vervuld. Hebreeën 10 en Kolossenzen 2 kan en mag je daarom niet naar de toekomst verplaatsen alsof dat zijn vervulling nog zou moeten krijgen bij de Wederkomst, die gedachte is eigenlijk te absurd voor woorden.

Valt u het niet op dat het woord “lichaam” van Christus in Kol. 2:17 voorkomt en ook in Hebreeën 10:6?. In beide gevallen gaat het om exact hetzelfde. Alles werd vervuld in het “lichaam” van Christus. Niets van een profetische vervulling aan het eind van de tijd!

De enige (profetische) belofte die nu nog open staat is de opstanding van het lichaam. Dat zal gebeuren wanneer Christus wederkomt op de wolken om te oordelen de levenden en de doden. En dan mogen we ingaan in de definitieve rust!

We concluderen:
a. De Kolossenzen waren van oorsprong onbesneden heidenen en werden niet door “mensenhanden” (dus niet fysiek) besneden, zegt Kol. 2: 11 maar ze werden besneden met de “besnijdenis van Christus” en dat is blijkens Kol. 2: 12 duidelijk de christelijke doop en niet de besnijdenis van Mozes. Ze onderhielden dus sowieso de wet van Mozes niet. Hoe kon Paulus anders de besnijdenis in 1 Kor 7:18 nadrukkelijk verbieden?!! We zijn dan ook heel benieuwd hoe christenen die denken dat de besnijdenis voor de heidenen nog steeds verplicht is, dit nadrukkelijk verbod van Paulus verklaren.
b. De Kolossenzen werd opgedragen zich niets aan te trekken van de druk die op hen werd uitgeoefend van Joodse zijde. Druk van Joodse zijde om zich weer te gaan houden aan de schaduwachtige wet van Mozes die o.a. bestond uit het je houden aan de joodse feestkalender en spijswetten en je fysiek te laten besnijden.
c. Zou Paulus hier niet ingegrepen hebben dan zou hetzelfde gevaar dreigen als bij de Galaten. De heidense feesten en wetten zouden vervangen worden door de Joodse wetten en feesten uit de Thora en de vrije genade zou het kind van de rekening zijn geworden!

Mag een Christen zich laten besnijden?

Mag een christen zich laten besnijden?

Het antwoord op deze vraag is: Neen een christen mag zich niet laten besnijden. Paulus verbiedt dit n.l. nadrukkelijk in 1 Kor 7:18.
We lezen in 1 Kor 7:18:

“Is iemand als besnedene geroepen, dan moet hij die besnijdenis niet ongedaan laten maken. Is iemand geroepen die onbesneden is, dan moet hij zich niet laten besnijden” (HSV).

In dat kader is het van belang om goed te kijken naar deze tekst in de Griekse grondtaal. In de context van deze tekst staat tot wel 3 keer toe dat je moet blijven in de positie waarin je was toen God je riep (Vers 17,20,24). In vers 17 staat dat je in die positie moet “wandelen”. Dat wandelen staat in de Imperatieve werkwoordsvorm. Het is dus een gebod. In het Grieks staat in de imperatieve vorm: “peripateio”.

In vers 20 staat nogmaals dat je in die positie moet “blijven”; in het Grieks “meneto”. Dat staat ook weer in de gebiedende wijs. Het is dus geen optie of advies. Ik vers 24 staat het nog een keer “Blijven bij”: “meneto” weer in de gebiedende wijs.

Vers 18, waar het ons nu om gaat, staat OOK in de gebiedende wijs. Eerst mag je als besnedene de besnijdenis niet ongedaan laten maken. In het Grieks “epistastho”. Letterlijk “eroverheen trekken”.

Ben je niet besneden – en dat geldt voor ons (heiden) christenen- dan mag je je dus niet laten besnijden. In het Grieks “Me peristhemnisto”. Met nadruk op “NIET”. Laat je NIET besnijden! Ook dit werkwoord is een gebod en staat daarom in de gebiedende wijs!. De keerzijde is dus ook waar: wie zich in zo’n positie WEL laat besnijden, is ongehoorzaam! .Daar lijkt mij geen woord Frans bij.

Je zou het haast niet willen geloven, maar toch zijn er vandaag nog christenen die zich ondanks dit nadrukkelijk verbod laten besnijden. De besnijdenis vormt – althans in hun ogen- een onderdeel van de (ceremoniële) wetgeving van Mozes. En deze christenen onderhouden nog steeds deze wet van Mozes. Dit houdt o.a. in dat ze de kalender volgen van de joodse feesten, inclusief de sabbat op zaterdag, de spijs en reinigingswetten etc.

Paulus schrijft aan de gemeente van Kolosse (Kol.2:11) dat ze weliswaar zijn besneden maar met een “besnijdenis die niet met handen plaatsvindt” maar met “de besnijdenis van Christus”. En met “de besnijdenis van Christus” wordt in het volgende vers 12 aangegeven dat het om de christelijke doop gaat. De doop is dus in de plaats van de besnijdenis gekomen. De Kolossenzen zijn dus gedoopt en niet besneden (zie ook Kol. 2:13).

In het Nieuwe Verbond is het “bloed” dat vrij kwam bij de fysieke besnijdenis vervangen door het (doop) water. En dat is ook logisch als je er goed over nadenkt.
Dat bloed van de fysieke besnijdenis was ook een voorafschaduwing van de bloedstorting die eens zou gaan plaats vinden toen Christus zin bloed voor onze zonden gaf. En Christus heeft dit “eens en voor altijd gedaan, toen Hij Zichzelf offerde” (Hebr. 7:27). Nu hoeft er dus geen bloed meer te vloeien.

De opgestane Heer geeft in Mat. 28:19 de opdracht om alle volken tot Zijn leerlingen te maken, met de opdracht erbij, NIET om de volken te besnijden “in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest” maar om hen te “dopen” in de naam van de Vader eb de Zoon en de Heilige Geest.

Duidelijker dan dit kunnen we het niet maken. Besnijden? Niet doen dus!

Geneest Jezus altijd? Tessa van Olst zegt: "Ja ik geloof dat Jezus altijd wil genezen".

Geneest Jezus altijd? Tessa van Olst zegt: “Ja ik geloof dat Jezus altijd wil genezen”.

Onlangs luisterden we naar een podcast van Tessa van Olst met als titel “Geneest Jezus altijd?”. (Podcast #66 van 22 September 2022). Ze publiceert deze podcasts en ook video’s onder de naam “Tessa van Olst Ministries “en noemt zich “Godfluencer”. Tessa van Olst is fysiotherapeut en orthopedisch manueel therapeut, ze coacht ook mensen in hun levensstijl, lichamelijke en emotionele gezondheid. Ze is tevens verbonden aan de Frontrunners organisatie. In deze weblog willen we deze podcast van commentaar voorzien. Als ik Tessa citeer dan geeft ik tussen haakjes de tijd van de transcriptie weer, dan kunt u het nalezen.

Op de stelling “(1:37). “Geloof je dat Jezus altijd wil genezen?”? antwoord Tessa “ Als ik die vraag zou beantwoorden zonder veel uitleg, dan zou ik zeggen: “Ja ik geloof dat Jezus altijd wil genezen”. Daar zit geen context omheen”.

Inderdaad, Tessa geeft geen “context” , althans nauwelijks enige Bijbelse context c.q. onderbouwing. Tessa was (6:25) voor dit onderwerp “aan het graven in de Bijbel en sommige dingen kan ik achter staan, sommige dingen kan ik niet achter”. Dat belooft weinig goeds als je “soms” wel achter de Bijbel kunt staan en “soms” ook niet. Je gaat dan aan “cherry-picking" doen. Je gebruikt alleen die argumenten die jou goed uitkomen voor de bevestiging van je standpunt.

Het is dan ook geen wonder dat Tessa vervolgens de Bijbel helemaal dicht doet en ze haar stelling dat Jezus altijd wil genezen gaat baseren op een soort van persoonlijke openbaring die ze rechtstreeks van God zou hebben ontvangen. Tessa: “En toen (8:35)” hoorde ik God mij een vraag stellen waardoor ik een soort diepere openbaring voor mezelf ontving. “God vroeg mij het volgende, Hij zegt “Tessa waarom is het overgrote deel van mijn kinderen, eigenlijk al mijn kinderen, al de zonen en dochters die ik heb, al zij die geloven in mij en die geloven in het offer van Christus voor hun leven, hoe kan het dat zij allen geloven dat de hemel pijnvrij is, ziekte vrij is, oorlog vrij is maar (9:16) zo’n moeite hebben om te geloven dat ik hier in dit leven net zo goed voor hen wil zijn, dezelfde ben als hij die in de hemel is. Ik ben dezelfde in de hemel als op aarde. God (9:32) heeft geen ziekte voor ons voor ogen en het raakte mij, want het was net alsof ik een verdriet voelde van een God die eigenlijk zei: “Ik heb er verdriet van dat mijn kinderen gaan denken dat ziekte in hun leven van mij komt?”. Ik heb dat (9:51) niet voor mijn kinderen zo bedoeld. Ik heb dat überhaupt niet voor mensen bedoeld”.
Alle alarmbellen gaan bij ons rinkelen als mensen denken, zoals Tessa hier, een eigen lijntje met God zeggen te hebben, een lijntje buiten de Bijbel om. We komen later in dit artikel terug op deze rechtstreekse “openbaring” die Tessa van God ontvangen zou hebben. Maar eerst iets anders.

Tessa beseft (4:49)dat ze hier een heel gevoelig onderwerp bespreekt en ze wil daar dan ook discreet mee omgaan en dat “zonder er nu in deze aflevering gelijk allemaal Bijbelse stukken op te klappen”. Had Tessa dat maar gedaan, zouden we zeggen, dan had de uitkomst misschien heel anders geweest!
Tessa wil zoals gezegd discreet met dit onderwerp omgaan want ze constateert dat er ook mensen zijn die veel hebben gebeden en niet genezen zijn en die dan zeggen: (13:03 ) “Ja maar dan ligt het aan mij” en “dat er schuldgevoel op je kan komen en dat je daarmee worstelt”. Tessa probeert die zorg weg te nemen en vervolgt: “En dat snap ik, ik geloof niet dat het Gods doel is om je in een schuldgevoel te duwen en je daar helemaal in vast te zetten en dat je je daar rot over gaat voelen”(13:18).

Mooi dat Tessa het schuldgevoel bij de (niet genezen) zieke probeert weg te nemen. Maar de vraag is: kan ze dat ook volhouden? We denken van niet want een poosje later (15:26) zegt ze: “Er zijn zoveel Bijbelteksten die opbouwen en die spreken over genezing, waar Jezus laat zien wat zijn wil is voor jou en daar je denken te vernieuwen, geloof ik ook dat het onderdeel is en dat het mede een sleutel is om genezing eigenlijk werkelijkheid te zien worden en de duisternis achteruit te drijven. Het is misschien een “bold” statement die ik maak, maar ik zie dat het Woord van God “bold” is. Ik zie dat Jezus” bold” is en dat hij dat ook zegt: “Door je geloof bent u genezen”. Tessa bevestigt hiermee impliciet ook de keerzijde van deze stelling: als je gelooft word je genezen maar als je geen (voldoende) geloof hebt, word je niet genezen!. En als je niet word genezen is er dus altijd sprake van ongeloof!

De vraag is nu of “ongeloof” Bijbels gezien een zonde is. Het antwoord is : Ja. Marcus 16:14: “en Hij (Jezus) verweet hun hun ongeloof”. (Zie ook: Mat. 17:17, Marc. 9:9, Luc. 9:41). En zonde geeft nu eenmaal terecht een schuldgevoel. Aan de conclusie valt dan ook niet te ontkomen: Als dus iemand niet genezen wordt komt dat volgens Tessa door gebrek aan geloof en gebrek aan geloof is altijd ongeloof!.

En wat Tessa met de ene hand geeft: je hoeft jezelf niet schuldig te voelen als je geen genezing ontvangt, dat neemt ze later met de andere hand weer terug: je hebt geen geloof genoeg als je niet wordt genezen, want Jezus wil altijd genezen!. Het schuldgevoel komt uiteindelijk dubbel en dwars terug en op het bordje te liggen van de niet genezen zieke. Hoe komt dit?

Dit komt omdat Tessa Bijbels gezien een cruciale fout maakt. Die fout zit o.a. in dat ene zinnetje dat zij uitspreekt in die z.g. “openbaring” die zij van God zou hebben ontvangen. Ze laat God daar zeggen: “Ik heb er verdriet van dat mijn kinderen gaan denken dat ziekte in hun leven van mij komt!” Het is een “worsteling” zegt Tessa (14:14) als mensen niet tot genezing komen en ze zegt dan: “ Ligt het aan God? Nee dat geloof ik niet”. Het punt is dat wij wel degelijk geloven dat wat Zondag 10 van de Heidelbergse Catechismus ons zegt n.l. dat “gezondheid en ziekte niet bij toeval gebeuren , maar uit Zijn Vaderhand ons ten deel vallen”. Deze stelling vraagt om Bijbelse onderbouwing en die gaan we later ook geven.

Maar laten we eerst even meegaan met de gedachte van Tessa dat ziekte niet uit Gods hand ons toekomt en dat het niet aan Hem ligt. Als dat waar zou zijn, dan is de consequentie dat je kennelijk ziek kunt worden zonder dat God daar controle over heeft. Hij kan er dus niets aan doen dat jij ziek bent, aan Hem ligt het niet, Hij wil altijd genezen.

De vraag is dan vervolgens dat als het niet aan God ligt, aan wie ligt het dan wel? Volgens Tessa is ziekte (11:18) “een aanval uit de duisternis”. God zit er dus niet achter , maar de duivel en kennelijk zonder dat God er iets aan kan doen. Je verleent daarmee een autonome macht aan de duivel, die hij helemaal niet heeft. De duivel kan zich zoals dat heet “niet roeren of bewegen” zonder dat God dat toelaat. (Openbaring 20:2).

Ja, God wil er wel wat aan doen volgens Tessa en dat is genezing geven, maar dan moet jij wel eerst voldoende geloof tonen. Maar als je voortdurend bid en er volgt geen genezing, wat dan? Wel, dan heb je volgens Tessa onvoldoende geloof! Maar wel met als resultaat dat je in de tussentijd overgeleverd bent, niet in de handen van een liefdevolle God want Hij heeft er niets mee te maken, maar aan de grillen van de duivel die je alleen maar tot verdere wanhoop wil drijven. Het schuldgevoel wordt er alleen maar erger door en je zou er terecht depressief van worden!
Maar is het ook waar wat Tessa zegt? Nee, het is pertinent niet waar! Gezondheid en ziekte komen wel degelijk uit Gods hand naar ons toe. En dat is juist een troost!.

Tessa is stellig op dit punt wanneer ze zegt (21:55) “ziekte is niet van hem”. En: “Ik kan dat niet uit het Nieuwe Testament halen”. Tessa vervolgt (22:11):
“Nergens, zegt Hij (Jezus), ik genees je niet, want ik heb dit eigenlijk voor jou zo bedoeld”. Je zit er echt naast Tessa! Want Jezus geneest niet altijd! Sterker nog: Jezus maakt zelfs mensen zelf ziek! Lees maar wat Jezus zelf zegt - in Openbaring 2:18 -in een brief aan de gemeente van Tyatira: “Ik zal haar (Izebel) ziek maken en hen die overspel met haar plegen in ellende storten, tenzij ze zich van haar daden afkeren “(Openbaring 2:22) en “haar kinderen zal ik laten sterven aan een dodelijke ziekte” (Openbaring 2:23). Hoezo kan ziekte niet bij God - Jezus-vandaan komen? We hechten aan de Openbaring van Jezus en niet aan de z.g. “openbaring” van Tessa van Olst.

Laten we vervolgens eens gaan kijken naar de geschiedenis van de genezing van de blind geborene in Johannes 9. De leerlingen stellen Jezus de vraag: “Rabbi, hoe komt het dat hij blind was toen hij geboren werd? Heeft hij zelf gezondigd of zijn ouders? ‘Hij niet en zijn ouders ook niet’ was het antwoord van Jezus, ‘maar Gods werk moet door hem zichtbaar worden”.(Johannes 9:2 en 3). Wat leren we hier uit?

Ten eerste weerlegt Jezus een opvatting die destijds in de Joodse casuïstiek veel voor kwam en die leerde dat ziekte een straf was op een zonde die hetzij begaan is door het voorgeslacht of een persoonlijke zonde van de zieke zelf. Een soort karma -achtig gebeuren dus, zo van : “eigen schuld, dikke bult”. Jezus maakt duidelijk dat zonde en ziekte niet op deze wijze aan elkaar gekoppeld kunnen worden.

Ten tweede, dat God een bepaald (goed) doel heeft gehad waarom Hij deze man deze ziekte heeft toebedeeld, n.l. dat Gods werk door hem (de blind geborene) zichtbaar moet worden.
Dat werk van God moest niet alleen in de genezing van de blindgeborene zichtbaar worden maar ook als oordeel zichtbaar worden voor de Farizeeën n.l. dat “zij die niet zien, zien en zij die zien, blind zullen worden” (Johannes 9:39). Zij die het Licht der wereld niet willen zien, worden door God met blindheid geslagen. Jezus geneest de (lichamelijke) blindheid van de blind geborene hier zonder dat er eerst om geloof van de blind geborene gevraagd werd. Het geloof in Jezus van de blind geborene kwam pas later, toen hij al genezen was (vers 38).

Ten derde dat de (lichamelijke) blindheid van de blind geborene wordt genezen maar dat deze blindheid nu overgaat naar de Farizeeën (vers 40 -42), zij het dat het nu om een geestelijke blindheid gaat. En geestelijke blindheid is uiteindelijk oneindig veel erger dan lichamelijke blindheid. Conclusie: Jezus gebruikt hier ziekte om Zijn helende en reddende kracht te tonen en tegelijkertijd anderen die zijn Licht weerstaan door zijn oordeel (geestelijk) ziek en blind te maken. Ziekte en genezing komen hier beiden uit Gods hand. Dus opnieuw: vragen we aan Tessa: hoezo komt ziekte niet van God?

God (Jezus) kan dus als oordeel mensen ziek maken. Maar kan Hij ook Zijn kinderen ziekte toebedelen als Hij dit nodig acht? Jazeker! Laten we als voorbeeld nemen de apostel Paulus. We lezen van Paulus in Handelingen 19:11,12 dat Paulus “door Gods toedoen buitengewoon grote wonderen verrichtte, zelfs de doeken en de werkkleren die hij gedragen had werden naar de zieken gebracht, zodat ze genazen en de boze geesten hen verlieten”. Maar we lezen ook in 2 Timotheüs 4:19 dat Paulus zijn medewerker Trofimus ziek moest achter laten in Milete. Hoe kan het dat Paulus -die over zulke grote de gaven van genezing beschikte en deze ook gebruikte- toch zijn medewerker Trofimus niet kon genezen? Waarom Trofimus niet werd genezen weten we niet, maar het weerspreekt wel de stelling van Tessa dat Jezus altijd wil genezen en dat het niet aan Hem ligt.

Laten we vervolgens eens kijken naar het persoonlijk leven van Paulus. We lezen over Paulus in 2 Korinthe 12:7-9 het volgende: “Om te verhinderen dat ik mezelf zou verheffen, werd mij een doorn in het vlees gestoken: ik word gekweld door een engel van Satan. Ik heb de Heer driemaal gesmeekt mij van hem te bevrijden, maar Hij zei: Je hebt niet meer dan mijn genade nodig, want kracht wordt zichtbaar in zwakheid”. Dus laat ik mij veel liever voorstaan op mijn zwakheid, zodat de kracht van Christus in mij zichtbaar wordt”.

Wat die “doorn” in het vlees van Paulus precies was, daar verschillen de meningen over. In ieder geval een of andere psychische of lichamelijke aandoening of ziekte. En dat hinderde en kwelde hem en wel op zo’n manier dat het zijn ambtsuitoefening dreigde te blokkeren. Vandaar dat hij ermee naar God ging. Het ging hem daarbij niet om zijn eigen privé belang. Voor Paulus is sterven immers “winst” (Filippenzen 1:21). Het gaat er bij Paulus om dat “Christus bij alles wat mij overkomt in alle openheid geëerd zal worden, of ik nu in leven blijf of moet sterven” (Filippenzen 1:20). Ziekte is daaraan ondergeschikt.

Voor de voortgang van zijn werk heeft hij dus “driemaal” God gesmeekt om hem van deze aandoening of ziekte te bevrijden. Dat “driemaal” duidt op drie periodes van intens gebed. Maar toch nam God de aandoening of ziekte niet weg. De bedoeling van (de engel) van satan was ten kwade om Paulus zodanig te kwellen dat de uitoefening van zijn apostelschap verhinderd zou worden. De bedoeling van God met deze ziekte of aandoening was ten goede van Paulus. Hij wilde Paulus bewaren voor “verheffing” voor hoogmoed, want ook dan zou zijn ambtsuitoefening geblokkeerd worden. God laat de kwelling van satan toe want het zorgt ervoor dat Paulus helemaal van Hem afhankelijk blijft en helemaal steunt alleen op de genade van God.

Alleen zo kon zijn apostelschap gecontinueerd worden en kon die genade ook ons bereiken. Zo lijdt satan een gevoelige nederlaag. Deze geschiedenis laat in ieder geval zien dat God deze ziekte in Paulus toelaat. God is er actief bij betrokken en gebruikt ook hier het “kwaad” – de ziekte of aandoening- om Zijn doel te bereiken. De macht van satan wordt beperkt en de ironie wil dat de satan tegen wil en dank gedwongen wordt om mee te werken aan Gods verlossingsplan.

‘In de evangeliën staat heel regelmatig, dat Hij allen genas en bevrijdde” zegt Tessa. Maar zelfs dat kan Tessa o.i. niet volhouden. Er lag in de zuilengang van Betzata een groot aantal zieken, blinden, kreupelen en misvormden (Joannes 5:1-12). We lezen dat slechts één van hen genezen werd door Jezus. “Allen” is dus niet absoluut op te vatten.

Als Tessa gelijk zou hebben met haar uitspraak: “Nergens, zegt Hij (Jezus), ik genees je niet, want ik heb dit eigenlijk voor jou zo bedoeld” (22:11) dan zou ze in principe eeuwig kunnen leven hier op aarde. Want elke keer als Tessa zelf met een ziekte of handicap te maken krijgt zal Jezus haar immers genezen! Maar alle zieken die Jezus heeft genezen, zijn later toch weer gestorven. We lezen n.l. in Hebreeën 9:27 dat het “voor de mensen beschikt is dat zij eenmaal moeten sterven en dat daarna het oordeel volgt”(HSV). Daar ontkomt uiteindelijk niemand aan. Dit is een gevolg van de zondeval: “stof ben je, tot stof keer je terug” (Genesis 3:19).

Bij Jezus is (lichamelijke) genezing van zieken en gehandicapten nooit een doel dat op zichzelf staat. Jezus weet heus wel dat we eenmaal allen moeten sterven en dat elke genezing slechts een tijdelijke, voorlopige genezing is.
De wonderen van genezing die Jezus doet staan in een bepaald kader. De  (genezings)wonderen zijn een nadere onderstreping, accentuering en legitimatie van de verlossende Woorden die Hij spreekt en mogen daar nooit van los gekoppeld worden. Een fenomeen als een speciaal georganiseerde z.g. “genezingsdientst” is alleen al om die reden - Bijbels gezien -omstreden. Maar dit terzijde, we gaan daar hier nu niet nader op in.

Over die legitimatie van Zijn werk zegt Jezus in Johannes 10:37 en 38: “Als wat ik doe niet van de Vader komt, geloof me dan niet, maar als dat wel het geval is en u gelooft me toch niet, geloof dan tenminste wat ik doe”. In Johannes 5:36 zegt Jezus “Maar ik heb een belangrijker getuigenis dan Johannes: het werk dat de Vader mij gegeven heeft om te volbrengen”. In Mattheus 11: 2 hoorde Johannes de doper in de gevangenis over “de werken” van de Christus (HSV). Die werken van Jezus worden dan in vers 5 omschreven: “blinden worden ziende en kreupelen kunnen lopen; melaatsen worden gereinigd en doven kunnen horen; doden worden opgewekt en aan armen wordt het Evangelie verkondigd!”. Ziet u dat deze opsomming tot een climax komt?

Het blijft niet bij het genezen van allerlei ziekten en handicaps, nee zelfs doden worden opgewekt. Kan het nog mooier? Ja, het kan nog mooier: “aan armen wordt het Evangelie verkondigd”. Dat is het aller belangrijkste! Want zieken die door Jezus genezen worden, moeten daarna toch weer sterven en zelfs doden die worden opgewekt (zoals Lazarus) moeten daarna toch weer sterven. Maar als arme zondaars het evangelie ontvangen, dan krijgen ze iets wat eeuwig is, een plaats in het Koninkrijk van God. Dat kan geen ziekte of dood hen meer afnemen.
Jezus is n.l. Redder naar ziel en naar lichaam. Armen die het evangelie ontvangen worden een nieuwe schepping (2 Korinthe 5:17). Hun ziel wordt gered. Nu al! En door het teken van de genezing wil Jezus laten zien dat ze straks ook een onvergankelijk lichaam zullen ontvangen (1 Korinthe 15:54).

Natuurlijk mag je ook nu nog bidden om genezing. En soms geeft God genezing. Maar als God geen genezing geeft, dan mag je daarin rusten . Je bent en blijft in de veilige handen van God zowel bij gezondheid als ziekte. Paulus zegt in Romeinen 8:38 en 39 dat “dood noch leven” ons kan scheiden van de liefde van God. We zijn altijd in Gods handen. Hij laat alles, ook ziekte, meewerken ten goede (Romeinen 8:28). Er zijn vele getuigenissen van zieken op hun sterfbed die gezegd hebben “het is mij goed dat ik verdrukt ben geweest” (Psalm 119:71) want ze zijn door hun ziekte juist dicht bij God gekomen.

Tessa laat God in haar “openbaring” tegen haar zeggen: “Ik heb er verdriet van dat mijn kinderen gaan denken dat ziekte in hun leven van mij komt?”. Kan deze openbaring aan Tessa echt van God komen? We denken van niet. God doet n.l. geen uitspraken die tegen het Evangelie ingaan. Er staat in 1 Johannes 4:1 “vertrouw niet elke geest. Onderzoek altijd of een Geest van God komt, want er zijn vele valse profeten in de wereld verschenen”. Zoals we bovenstaand hebben geprobeerd aan te tonen is deze z.g. “openbaring”  aan Tessa duidelijk in tegenspraak met de Bijbel en moet o.i. daarom als valse profetie aangemerkt worden.

U kunt onderstaand reageren op dit artikel.

Has Dylan become multi-religious?

 In part VIII his analysis of Dylan’s song "I contain Multitudes" my respected fellow Dutchman Jochen Markhorst analyses the line: “Everything’s flowing all at the same time”.

In his analysis Markhorst comes up with a Dylan quote taken from Dylan’s 2012 Rolling Stone interview which reads: “There’s truth in all books. In some kind of way. Confucius, Sun Tzu, Marcus Aurelius, the Koran, the Torah, the New Testament, the Buddhist sutras, the Bhagavad-Gita, the Egyptian Book of the Dead, and many thousands more”.
Markhorst then concludes: “Dylan articulates the insight that most of us do reach, sooner or later: that the Great Truths of all religions, cultures and times overlap. We hear an expression of that insight here, in the key line of the fourth verse, also one of Dylan’s Eternal Themes: “Everything’s flowing all at the same time”. A Great Truth that we encounter often enough among Buddhists anyway, and is also expressed quite literally that way in the narrative that, at least in the Western world, is the most popular and widely read Buddha story, in Hermann Hesse’s Siddharta (1922):“The river is everywhere at once, at its source and at its mouth, at the waterfall, at the ferry, at the rapids, in the sea, in the mountains, everywhere at once, and only the present exists for it, and not the shadow of the future”.

To further back up the point Markhorst wants to make, he also quotes from Marcus Aurelius’ “Meditations”. Markhorst writes “No doubt Dylan had several aha-moments when reading Meditations, but a checkmark in the margin he will have made at Meditation 43, “Time is a river, a violent torrent of events coming into being; and as soon as it has appeared, each one is swept off and disappears, and another follows, which is swept away in its turn”, and if not, at Meditation 37:“If you’ve seen the present, then you’ve seen everything — as it’s been since the beginning, as it will be forever. The same substance, the same form. All of it.”

When we read this we had to rub our eyes. Is this really true? Has Dylan become a multireligious person? Has Dylan indeed finally come to the conclusion that something like “the” truth does not exist and that “the Great Truths” as Markhorst calls them– overlap and can be found in all (world)religions? I’m sure it would be a relief for the vast majority of Dylanologists if this were the case.

However, we have to disappoint them. It is not what these words “There’s truth in all books. In some kind of way” intend to say. On the contrary. There is a big difference between "truth" and "the" truth. Let us try and explain this.
If one believes that God truly and exclusively revealed Himself in the Books of the Bible, both in the Old and the New Testament,  and that this is "the" truth, does that mean that wisdom can only be found there? Of course not. Glimpses and traces of this exclusive truth have filtered through to all world religions and ideological systems and in the books which represent these religions and ideologies. Or to put in in simple words: If it is true – and we believe it is true - what Jesus exclusively says of Himself in John 14:6: “I am the way, the truth, and the life” does this mean that He is the only person in which truth can be found? Of course not. Although He exclusively owns this truth, this truth is passed on to his followers and to anybody who is willing to receive this truth. Therefore to find glimpses and traces of this exclusive truth elsewhere is a matter of discernment. And Dylan is a learned and wise man who has this capability of discernment.

Markhorst believes that when Dylan wrote the line “Everything’s flowing all at the same time” he was inspired by a line from the Buddha story, in Hermann Hesse’s Siddharta (1922) and by Marcus Aurelius’ “Meditations”. But is this undeniable? We don’t think so. We can find similar quotes in the Biblical Book of Ecclesiastes, written by King Solomon (990-931BC), many centuries before e.g. the Bhagavad-Gita and Marcus Aurelius’ “Meditations “were written.

Here are some passages from the Book of Ecclesiastes which prove that a line like “Everything’s flowing all at the same time” might just as well have been inspired by the Biblical Book of Ecclesiastes.
Ecclesiastes 1:7: “All the rivers run into the sea, Yet the sea is not full; To the place from which the rivers come, There they return again” .
Ecclesiastes 1:6: “The wind goes toward the south, And turns around to the north; The wind whirls about continually, and comes again on its circuit”.
Ecclesiastes 3:20: “All go to one place: all are from the dust, and all return to dust”.
Ecclesiastes 1:9, 10: “That which has been is what will be, That which is done is what will be done, And there is nothing new under the sun. Is there anything of which it may be said, “See, this is new”? It has already been in ancient times before us.(NJKV).

It is true, Dylan said in his 2009 Rolling Stone interview that he liked “the morality thing” in ancient writers like Plutarch, Cicero, Tacitus and a Stoic writer like Marcus Aurelius. But is this really so odd when you consider that it was the Apostle Paul who himself quoted the Stoic poets Epimenides and Aratus in the Bible in Acts 17:28 “For in Him we live and move and have our being, as also some of your own poets have said, ‘For we are also His offspring.’ (NJKV)? .
Therefore it is much more likely that Stoic writers like Epimenides and Marcus Aurelius were inspired by the Tenach and more specifically by Biblical books like Ecclesiastes and Proverbs. It explains why the Apostle Paul cites Stoic writers and why Dylan said that he likes “the morality thing” in these Stoic writers.

In part Part XVI of his analysis of “I contain multitudes“ Markhorst states that the journalist Jody Rosen, as far as the interpretation of Dylan is concerned, “falls into the same trap as so many reviewers, analysts and fans before her: she, too, equates the narrator with the writer”. But when Markhorst writes that “Dylan articulates the insight that most of us do reach, sooner or later: that the Great Truths of all religions, cultures and times overlap” Markhorst walks into the same trap he warns Jody Rosen not to walk into.

When Markhorst says: “Dylan articulates the insight that most of us reach” Markhorst also equates the narrator with the writer. Why would he do that and at the same time reproach others who do the same thing? Simply because it may suit his agenda. Someone on the internet called this “the ABC” phenomenon. “ABC” stands for “anything but Christ”. It means that a wide variety of world views is acceptable for ABC folks, except the (Jesus) Biblical one. When Dylan, either implicitly or explicitly, refers to the Bible or supports the Judeo-Christian world view in his lyrics, these ABC folks immediately object and say: “do not equate the narrator with the writer” or “who says that Dylan personally believes these things” etc.

Apart from all this, in his December 20th 2022 Q&A session in The Wall Street Journal Dylan states: “I’m a religious person. I read the scriptures a lot, meditate and pray, light candles in church. I believe in damnation and salvation, as well as predestination. The Five Books of Moses, Pauline Epistles, Invocation of the Saints, all of it”. Although we admit that we find it a bit hard visualising Dylan lighting candles in churches, we believe Dylan is sincere here. Remember that this is a Q&A session. Dylan’s answers to these questions were not given spontaneously but done in writing and therefore fall in the category what Dylan elsewhere calls: “thinking it all over and I’ve thought it all through”. Therefore, this statement from Dylan once again confirms that he still a devout Christian and a pretty orthodox one at that!

Indeed, it was Walt Whitman who wrote: “I am large, I contain multitudes”. But then again, was it not the Apostle Paul who struggled within himself with two identities in Romans 7? Look what he says in Romans 7:15: “I don’t really understand myself, for I want to do what is right, but I don’t do it. Instead, I do what I hate” (NLT) . Paul finds many contradictions, many conflicting moods, within himself and because of this he concludes in Romans 7:24 “Oh, what a miserable person I am! "(NLT).
Although it is against his will, Paul finds that multiple sins still have access to his mind and these try to pollute his soul. He does not say so literally, but Paul might just as well have concluded: “I contain multitudes”. And who is to say that Dylan may not have had the apostle Paul in mind when he wrote this song?

We conclude that the insight which Markhorst imposes on Dylan “that the Great Truths of all religions, cultures and times overlap” is wrong. Dylan did not say that. It only reflects Markhorst’s personal belief.

You may respond to this article below.

Arie de Rover over de afgoden in ons leven- Deel 2.

Arie de Rover over de afgoden in ons leven – Deel 2.

Een recensie door Kees de Graaf.

In mijn vorige weblog artikel over de Podcast “Arie de Rover over de afgoden in ons leven”, hadden we gesteld dat Arie de Rover rake dingen zegt over afgoden in ons leven. Afgoden die ons nog steeds bedreigen.
Als punt van kritiek op deze podcast stelden we dat wij -volgens Arie de Rover -niet meer om vergeving van zonden hoeven te vragen, want zo zegt hij, er is al voor onze zonden betaald aan het kruis. Ik denk dat deze denkwijze op gespannen voet met de Bijbel staat. Daarom belangrijk genoeg om er hier nader onderzoek naar te doen.

Om de context duidelijk te krijgen, geeft ik eerst een transcriptie van een deel van deze podcast (ongev. vanaf minuut 17).
In het voorgaande ging het er in de podcast over hoe we van onze afgoden verlost zouden kunnen worden. Het antwoord van Arie was: capituleren. Er volgt dan het volgende dialoog met Jorieke:

ARIE: "Capituleren voor God betekent dat je niet je zonden belijdt, dat was ik religieus gewend, “Ik heb dit verkeerd gedaan, wil je het mij vergeven”, dat is , laat ik het zo zeggen, weinig effectief. Het is trouwens ook niet nodig hè,
JORIEKE: Het is niet nodig je zonden te belijden?
ARIE: Alle zonden is al betaald.
JORIEKE: Ik denk dat nu 90% van de luisteraars met de oren aan het klapperen zijn. Leg dit even uit.
ARIE: Voor alle zonde , voor alle verkeerde dingen die je in je leven kan doen, daar heeft Jezus al voor betaald. Die staan jouw relatie met wat God betreft niet meer in de weg. Daar staat ie voor met zijn open armen. Nee, wat scheiding brengt tussen God en jou, is dat je je liever in de armen van een ander werpt, een afgod, dan bij God. Dus in de plaats dat je met je verkeerde dingen naar het kruis gaat, - dat is vaak een ritueel – en daar doe ik niet min over hè, dat diskwalificeer ik nu niet, van dat moeten mensen niet doen of zo , maar ik heb wel gemerkt dat dat een mens vaak niet vrijer maakt.
JORIEKE: Hoe zo niet?
ARIE: Nou, morgen doe je weer verkeerde dingen, moet je weer, voel je je weer schuldig. Schaam je je weer. Ontneemt je die weer je identiteit als kind van God, je denkt dan, God zal wel weer boos zijn, ik moet schuld belijden want anders is het niet goed tussen God en mij. Nee niet me je zonden naar het kruis, maar met je afgoden naar de troon van de Here Jezus. Want daar zit hij, bij het kruis is ie niet meer. Trouwens het kruis bestaat überhaupt niet meer. En de Here Jezus is niet meer bij het kruis, je zou kunnen zeggen, dat je voortdurend terug in de geschiedenis gaat, als je dat doet. Dat feit is al lang voorbij. Daar is al betaald. Ook voor de dingen die je morgen verkeerd doet. Jij schrikt er weer van morgen, maar God niet joh. Dat wist hij al toen hij daar hing. Nee, wat scheiding brengt, wat jou weghoudt bij die onvoorstelbare liefde van God , de zekerheid die Hij je nu kan geven, zijn je afgoden.
JORIEKE: En wat is dan voor jou het verschil tussen de zonde en de afgod?
ARIE: Nou ja, de term zonde die gebruik ik nu even vanuit het perspectief dat de meeste mensen hebben, zonde is verkeerde dingen doen. Of het goede nalaten.
JORIEKE: Op gedragsniveau?
ARIE: Ja. Officieel is dat geen zonde he. De zondeval is: een geestelijk probleem n.l. dat je God niet God maakt. Dat is de zonde. Dus voor mij, is afgoderij dus in principe de zonde. De tekst dit ik net las uit Rom. 1.: Zonde is niet: verkeerde dingen doen, zonde is dat je God niet God laat zijn.
JORIEKE: Maar andere dingen geef je die waarde?
ARIE: Klopt. Dus als je nu, wat ik ontdekte, en waar ik mee aan de slag ben gegaan, ik ben met mijn afgoden naar de troon van de Here Jezus gegaan. Ik heb hem dagelijks gesmeekt en dat doe ik nog steeds, of hij mij wil bevrijden van mijn afgoden, want ik kan ze zelf niet eens loslaten. Zo bang is de kleine Arie in mij.
JORIEKE: Waar ben je dan bang voor?
ARIE: Alles wat belangrijk is in je leven hangt vast aan je afgoden. Het is zo’n diep, diepe bevestiging die je nodig hebt, je identiteitsverlangen is zo’n wezenlijk onderdeel van je menszijn, om dat zelf los te laten en helemaal in handen te leggen van God, dat is echt capituleren. Dat is ook het teerste wat je kan doen. Overigens, kun je God niet beter eren dan dat te doen hè, want je toont wel aan dat je Hem helemaal vertrouwt. Het is net als een klein kind wat zich wat zich in angst en paniek zich helemaal in jouw armen werpt. , en zegt , pappa, Mamma, houdt me vast”. Tot zover de transcriptie.

Laat ik nu ook bij die 90% behoren die hier met hun oren staan te klapperen. Want wat Arie hier in feite zegt is ongeveer hetzelfde als wanneer ik zou zeggen: “Stop maar met bidden, want God weet alles al, bidden is eigenlijk vragen naar de bekende weg”. Als ik dat zou zeggen dan lijkt dat Bijbels. Want ik lees in Mat. 6:8: “Jullie Vader weet immers al wat jullie nodig hebben, nog vóór jullie het Hem vragen”. En toch wil God dat wij bidden, ons hele hebben en houwen aan Hem voorleggen. Hij wil n.l. als een Vader met ons praten, communiceren, ook al weet hij alles al van tevoren.

Zo is het in zekere zin ook met het offer dat Jezus bracht op Golgotha. Arie heeft gelijk als hij zegt dat voor alle zonden door Jezus al is betaald. Dat zegt o.a. Hebreeën 7:27 duidelijk: “Hij hoeft niet, zoals de andere hogepriesters, elke dag eerst offers op te dragen voor zijn eigen zonden en die van het volk, dat heeft hij immers voor eens en altijd gedaan toen Hij het offer van Zijn leven bracht”. (zie ook Heb. 9:26,28).

Maar betekent dat nu ook dat ik voor de zonden die ik als geliefd kind van God vandaag bega geen vergeving meer hoef te vragen omdat er al voor betaald is? Of omdat volgens Arie “God dat allang wist”?
Moeten we nu uit het gebed -dat Jezus ons zelf geleerd heeft- het “vergeef ons onze schulden” schrappen omdat die schulden al vergeven zijn? Naar mijn mening niet. 1 Joh. 1: 9 is daar duidelijk over: “Belijden we onze zonden, dan zal Hij, die trouw en rechtvaardig is, ons onze zonden vergeven en ons reinigen van alle kwaad”. Wanneer de apostel Johannes hier zegt: “we”, dan gaat het om hemzelf en de gemeente die hij aanspreekt. De noodzaak om je zonden te blijven belijden is en blijft nodig. Die vergeving is dus een actueel gebeuren die gegeven wordt op basis van wat er eens op Golgotha is gebeurd.

Om dit helder te krijgen, zou je wat er op Golgotha is gebeurd, het beste kunnen vergelijken met een onuitputtelijke bron van genade en vergeving. Die bron is daar door Jezus verworven . Uit die bron mag en moet je elke dag weer drinken. Maar dan moet je wel elke dag naar die bron toekomen om eruit te drinken. Als je dat doet krijg je vergeving van je dagelijkse zonden. Als je dat doet zal je nooit meer veroordeeld worden. Maar hoe gaat dat dan in zijn werk? Een aantal teksten geven het antwoord:

Rom. 8:34: “Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven is, meer nog, die is opgewekt, zit aan de rechterhand van God en pleit voor ons”.
Hebreeën 7:25: “Zo kan Hij allen die God door Hem naderen volkomen redden, omdat Hij voor altijd leeft en zo voor hen kan pleiten”.
Hebreeën 9:24: “Christus is immers geen heiligdom binnengegaan dat door mensenhanden is gemaakt, een afbeelding van het hemelse heiligdom, maar de hemel zelf, waar Hij nu bij God voor ons pleit”.

Wat ons opvalt in Rom. 8:34 en Hebreeën 9:24 is dat er staat dat Hij voor ons “pleit”. Dat wordt in de tegenwoordige tijd weer gegeven. En dat is ook de bedoeling. Want dit pleiten van Christus gebeurt vandaag nog steeds. Het pleiten bij de troon van de Vader is een continu dienst geworden, 24/7!. En dat blijft zo tot aan de jongste dag! En elke keer als Hij voor ons pleit dan zal de Vader naar Hem luisteren. En dan worden onze zonden vergeven, telkens weer! Elke dag besmeuren wij door onze zonden ons feestkleed. Maar elke dag krijgen we door Zijn pleitbezorging, Zijn Voorspraak, weer een rein feestgewaad uitgereikt. De genade wordt hierdoor alleen maar dieper en rijker! Maar volgens Arie is dat allemaal niet meer nodig.

Jezus draagt ons in Mat. 18:22 elkaar niet zeven maal te vergeven, maar wel zeventig maal zeven. Eigenlijk moeten we elkaar dus tot in het oneindige vergeven. Al wij elkaar al 70x7 maal moeten vergeven, hoe zal  dat bij onze hemelse Vader zijn? Ons geduld met elkaar raakt naar de zoveelste misstap snel op. Maar het geduld van God raakt nooit op. Ook al zondigen we voor de miljoenste keer, Hij wil graag dat wij telkens terug bij Hem komen. En dan vergeeft Hij telkens weer opnieuw. Hij doet dat heel graag!. Je zou kunnen zeggen dat “vergeven” bij de “core business” van de hemel hoort.

Als de Rover dan zegt: “Nou, morgen doe je weer verkeerde dingen, moet je weer, voel je je weer schuldig. Schaam je je weer. Ontneemt je die weer je identiteit als kind van God, je denkt dan, God zal wel weer boos zijn, ik moet schuld belijden want anders is het niet goed tussen God en mij. Nee niet me je zonden naar het kruis, maar met je afgoden naar de troon van de Here Jezus” dan slaat hij m.i. de plank op een aantal punten mis.
Moeten wij ons niet schamen voor onze zonden en ons schuldig voelen? Ik denk van wel. Wat is daar mis mee? Kan Arie aangeven met welke houding we dan mogen naderen tot de troon van God naderen? Het is waar, als wij elke dag met een oprecht hart God om vergeving vragen dan tast dit inderdaad onze identiteit als kind van God nooit aan. Maar al is dat zo, dan blijft het nog wel diep tragisch dat we zo vaak en zo veel te kort schieten. Dan is het toch terecht dat we ons daar voor schamen.
Maar het hoeft niet bij schaamte te blijven. Want God is oneindig genadig. Dat God bereid is om ons telkens te blijven vergeven, dat verdiept juist de genade. Ook nadat we “de genade klap” zoals de Rover daar over spreekt, al hebben ontvangen.

Ik denk dat als je je dagelijkse zonden niet belijdt, dat je de genade dan goedkoop en oppervlakkig maakt. Onze hemelse Vader wil met ons een diepe relatie aangaan. In een aardse relatie is het goed om dagelijks met elkaar te spreken. Om meteen op te ruimen wat verkeerd is gegaan. Daar wordt een relatie sterker van. Zo wil God ook met ons omgaan. Hij wil ons dagelijks spreken. En dan dank je en loof je prijs je Hem voor alle zaken die goed zijn (gegaan) en benoem je ook de zaken die fout zijn gegaan en waarin je hebt gezondigd.

Voorts maakt Arie een soort van tegenstelling tussen afgoderij en concrete zonden. Dat doet hij wanneer hij zegt: “Dus voor mij, is afgoderij dus in principe de zonde. De tekst dit ik net las uit Rom. 1. Zonde is niet: verkeerde dingen doen, zonde is dat je God niet God laat zijn”.
Ik denk dat dit een valse tegenstelling is. Arie stelt het voor alsof je 2 begrippen hebt die los staan van elkaar. Je hebt dan eerst het begrip “Afgoderij”. En dat is volgens hem de eigenlijke zonde. En dan heb je vervolgens ook nog “verkeerde dingen doen”. Maar dat is volgens Arie alleen maar “op gedragsniveau”. Dat zou volgens Arie GEEN zonde zijn.

Ik denk echter, dat “afgoderij” en de daaruit voortvloeiende zondige daden (de verkeerde dingen doen) bij elkaar horen en in elkaars verlengde liggen. Vanuit de afgoderij komt het tot concrete zondige daden. En die zondige daden tasten allereerst de eer en het recht van God aan. Vervolgens brengen deze zondige daden onszelf en onze naaste en ook de schepping schade toe. Dat wimpelt Arie een beetje weg als hij zegt “God weet dat allang”.

Niet alle zondige daden zijn trouwens “afgoderij”. De Bijbel brengt daar nuance in aan. In Galaten 5:19-21 lezen we: “Het is bekend wat onze eigen wil allemaal teweeg brengt: ontucht, zedeloosheid en losbandigheid, afgoderij en toverij, vijandschap, tweespalt, jaloezie en woede, gekonkel, geruzie en rivaliteit, afgunst bras-en slemp partijen, en nog meer van dat soort dingen”. Afgoderij is hier één van de zonden in een heel rijtje.
“Hebzucht” en “zedeloosheid” daarentegen worden door Paulus aangeduid als “afgoderij “– zie Ef. 5:5 en Kol. 3:5.

Tenslotte nog iets wat me opvalt. Arie schrijft:
“ik ben met mijn afgoden naar de troon van de Here Jezus gegaan. Ik heb hem dagelijks gesmeekt en dat doe ik nog steeds, of hij mij wil bevrijden van mijn afgoden, want ik kan ze zelf niet eens loslaten. Zo bang is de kleine Arie in mij.”. Het mooie van deze opmerking is dat Arie tot de conclusie schijnt te zijn gekomen is dat je kennelijk nooit van je afgoden afkomt. ”Elke ochtend groeit mijn ego weer aan” heb ik hem dan ook elders horen zeggen. De titel van zijn boek “Leven na de genadeklap” suggereert echter, dat er een eenmalige genade klap plaats vindt en daarna niet meer. Maar dat “en dat doe ik nog steeds” geeft aan dat het gebed om genade blijvend is en dus dagelijks gebeden moet worden. Juist omdat telkens nieuwe afgoden de kop opsteken. Ons binnenste lijkt wat dat betreft op een rommel zolder. De Geest maakt ons van de rommel bewust . Maar gelukkig: we mogen er mee naar de troon van genade. Dan wordt de rommel opgeruimd. Maar telkens duikt er weer nieuwe rommel op. We blijven een gebouw “in aanbouw” tot onze laatste snik.

De rommel wordt opgeruimd. Onze zonden worden vergeven. Ook al schamen we ons terecht voor onze zonden, we hoeven ons niet te schamen om met onze zonden naar de troon te komen, ook al komen we voor de miljoenste keer. Hebreeën 4:16 moedigt ons aan daartoe aan: “Laten we dus zonder schroom de troon van Gods genade naderen, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden”.
En als we dan de troon naderen, dan krijgen we telkens vergeving. Vergeving op grond van wat er op Golgotha is gebeurd. Die vergeving wordt telkens gegeven door de pleitbezorging van Christus.
Uiteindelijk komen we toch weer bij het kruis uit, ook al wil Arie daar niet van weten. Want die pleitbezorging kan blijvend plaats vinden op grond van het kruis van Golgotha!.

Bob Dylan's "Not Dark Yet" - an analysis by Kees de Graaf - Part 4 (Final part).

In this final episode we take a closer look at verse 4.

Verse 4.
I was born here and I’ll die here against my will
I know it looks like I’m moving, but I’m standing still
Every nerve in my body is so vacant and numb
I can’t even remember what it was I came here to get away from
Don’t even hear a murmur of a prayer
It’s not dark yet, but it’s getting there.

The words "I was born here and I'll die here against my will" are a paraphrase of a Talmudic passage from the Pirkei Avot , Chapter 4, verse 22 which reads: "Let not your heart convince you that the grave is your escape; for against your will you are formed, against your will you are born, against your will you live, against your will you die, and against your will you are destined to give a judgement and accounting before the king, king of all kings, the Holy One, blessed be He". (Source: Ethics of the Fathers: Chapter Four - Chabad.org).

However, the context of this passage from the Pirkei Avot deals with divine judgement and the impossibility to escape from it. Therefore, the following passage from the Biblical book of Job also seems appropriate as a backdrop for these words because it deals with the fundamental existential question Job raises to God because of his immense suffering. This passage reads:
“Why then did You bring me from the womb? Oh, that I had died, and no eye had seen me! If only I had never come to be, but had been carried from the womb to the grave. Are my days not few? Withdraw from me, that I may have a little comfort, before I go—never to return—to a land of darkness and gloom, to a land of utter darkness, of deep shadow and disorder, where even the light is like darkness”( Job 10:18-22 BSB).

In a certain way- and at least partly- the words "I was born here and I'll die here against my will" may also apply to the suffering and death of Jesus Christ. In Gethsemane Jesus fell on his face (cf.“Crawling down the avenue” as it says in “Make You Feel My Love”) and prayed to God saying: “My Father! If it is possible, let this cup of suffering be taken away from me. Yet I want your will to be done, not mine.” (Mat. 26:39-44) NLT). On the other hand, we should not forget that Jesus gave Himself voluntarily, out of love, as a sacrificial lamb (cf. Hebrews 10:7; Psalm 40:7-9).
They say that the words “I know it looks like I’m moving, but I’m standing still” have something to do with reincarnation as formulated in the kabbalistic teaching on “gilgul” which is the Hebrew word for “cycle” or “wheel”. One of the properties of a wheel is that it can be stationary and at the same time move by revolving round its axe.

The line “I know it looks like I’m moving, but I’m standing still” also draws our attention to the handout of an interesting lecture on the internet from the Rabbi Yossi Paltiel called "The Crime of Standing Still". The idea behind this kabbalistic thought may be that whereas angels are “standing still” and so to say remain in an unchanged and static position towards God, the human soul however, when it came into this world and was unified with the body, attained the capacity to move forward.

According to Rabbi Yossi Paltiel, the human soul, when it entered the earth changed its position from “standing still” to action. God created a world of action in which a person can change his heart from one pole to the another, from evil to good, from darkness to Light etc. “Standing still” and not moving in this world would mean for a person that he or she produces no fruit at all to God.

When it says “I know it looks like I’m moving” this ‘movement’ may be an allusion to the greatest booster of all movement and action: prayer. Then the picture of a Jew swaying to and fro in prayer or religious study comes to mind. In this respect we should not forget that when Jews are in prayer they do not kneel down – like (some) Christians and the Muslims do- but they “stand” in prayer.

When we follow this train of thought “I know it looks like I’m moving” may mean that although it looks as if he is praying- because his body moves to and fro – yet he is not finding any words for his prayer and he is “standing still”, unable to produce anything at all, not even “the murmur of a prayer”.

The poet is “Standing still” because “Every nerve in my body is so vacant and numb”, which means that he is so traumatized that he has become completely apathetic, no longer capable to respond to any external stimulus. It even goes so further than that when he says: “I can’t even remember what it was I came here to get away from”. Some say that this line hints again at the kabbalistic gilgul teachings on reincarnation in which the loss of memory is associated with the transition from pre-existence to re-birth. If this were true the “here” would mean “this world”.

The words “I can’t even remember what it was I came here to get away from” echo a Laurel and Hardy film “Beau Hunks” (1931) in which Oliver, dumped by his girlfriend, joins the Foreign Legion “to forget”. When they get to Fort Arid in the desert, Stan confesses that he has “forgotten what we came here to forget”.

Within the context of the song we feel that the words “I can’t even remember what it was I came here to get away from” can best be interpreted as the subconscious feeling fallen man still has that something is terribly wrong with this world and that somehow he is part of it. He has gone astray and desperately tries to find a way to get away from it, but he is unable to break free. He has forgotten what the key is to get out of trouble. He needs help from above but is not aware of it.

“Don’t even hear a murmur of a prayer” takes us one more time back to the “Darkness at the break of Noon” (cf. Matt. 27:45), to Jesus on the Cross. Jesus was forsaken by God the Father (Matt. 27:46). All lines of communication with God -which were so vital for Jesus- were broken. Prayer to God, even the “a murmur of a prayer” was made impossible. The door was closed for Him.

Here again, at the end of the poem, when it says “Don’t even hear a murmur of a prayer”, we reach the point where “Darkness” was no longer “getting there” it actually had gotten there. It could not have been any darker than this.

Be the first to comment on this article in the box below.

Met Arie de Rover over recht en onrecht.

Met Arie De Rover over recht en onrecht.

In dit weblog artikel geef ik een korte impressie van de podcast van “Jorieke” van 28 Februari 2018 die zij gemaakt heeft met Arie de Rover over recht en onrecht. Dit was een zeer boeiende podcast die veel stof tot nadenken geeft.

De Rover stelt terecht dat het juist is dat, als je met schrijnend onrecht te maken hebt gekregen, in wat voor vorm dan ook, je alles in het werk mag stellen om je recht te halen.
Maar het maakt een groot verschil of je dat doet vanuit de genade van God of vanuit je gekwetste ego dat om wraak vraagt. Als je dat doet vanuit je gekwetste ego en je krijgt je recht niet dan ontstaat er wrok die zoveel energie opvreet dat het de mens verteert en dan gaat het veelal van kwaad tot erger.
Maar als je vanuit de genade leeft, dan leg je je zaak bij God neer (Rom. 12: 19) en dat geeft rust en ruimte. Juist omdat je zelf vanuit de genade leeft, komt er ruimte om te vergeven omdat je identiteit er niet vanaf hangt.

De Rover stelt dat mensen – ook christenen- vaak goede daden doen om hun schuldgevoel af te kopen. Alleen goeddoen vanuit de genade kan je van dat schuldgevoel verlossen. Goeddoen wordt dan een vrucht van die genade en komt dus voort uit de genade die je zelf eerst ervaren hebt. Dit lijkt mij juist maar toch denk ik dat de Rover te negatief spreekt over dat schuldgevoel. Waarom zou schuldgevoel niet een werking van de Heilige Geest kunnen zijn die je juist naar de genade leidt?
Had Petrus geen schuldgevoel toen hij Jezus tot drie keer toe verloochende? Natuurlijk wel, want hij “weende bittere tranen”. (Mat. 26:75) Maar Petrus wierp zich op de genade van God en zo kon het weer goed komen. Hoe kan een mens zich anders ooit bekeren als hij niet telkens door schuldgevoel gedreven zich tot de genade van God wendt? Nee, schuldgevoel moet blijven en we moeten dat inderdaad niet afkopen om ons een goed gevoel te geven maar we moeten bidden: maak ons door uw genade meer en meer tot blijmoedige gevers van alles wat u ons eerst gegeven heeft.

Nog een puntje. De Rover stelt dat het onrecht was dat Jezus in onze plaats stierf. Ik begrijp wat de Rover hiermee probeert te zeggen, maar toch vind ik het te kort door de bocht. We moeten niet vergeten dat Jezus ook vrijwillig de dood is ingegaan. Als iemand vrijwillig besluit om in onze plaats een schuld te betalen, zou ik dat geen onrecht willen noemen. Jezus voldeed daarmee aan Gods recht.

Conclusie: ook deze podcast mag u eigenlijk niet missen!