Sometimes it feels like Bob Dylan says: "I practice a faith that's long been abandoned, ain't no altars on this long and lonesome road"

Translate this website

Visitors to this website today: 206Total number of visitors to this website: 666898
Welcome to the website of Kees de Graaf
Kees de Graaf keesdegraaf.com
 

Belangstelling voor de tweede dienst taant.....

Er is één belangrijk ding dat ik gemist heb  in het artikel ‘Belangstelling voor de tweede dienst taant, maar toewijding blijft’  dat op 28 december 2010 in het ND werd geplaatst.  Wat ik gemist heb is een antwoord op de vraag: Om wie gaat het in de eredienst nu eigenlijk? Gaat het om het vervullen van mijn persoonlijke religieuze behoeften? Als dat het geval is dan komen we uit bij het standpunt dat door velen in dit artikel wordt verwoord. De kerkdienst is dan slechts één van de middelen om aan die behoefte te voldoen. Andere middelen kunnen zijn: huiskringen, massa-evenementen als New Wine of Opwekkingen, Twitter, etc. Je zou kunnen zeggen voor elk wat wils. Je moet datgene doen wat bij jou past. Diensten en vieringen worden alleen nog georganiseerd rondom bepaalde gebeurtenissen, zoals bijv. ziekte. Het motto daarbij is: u vraagt en wij draaien. Kortom een facilitaire kerkgemeenschap in optima forma. Heb je een bepaalde behoefte niet, dan doe je er ook niet aan mee. Kerkgang is een optie geworden, hetzij twee of één keer per zondag of zelfs helemaal niet. De geïnterviewde predikanten van het artikel hebben gelijk. Het aantal religieuze handelingen van de gelovigen is toegenomen. Vanuit dat oogpunt is er zelfs méér toewijding dan een aantal decennia geleden en zou er ook geen reden voor somberheid hoeven te zijn. Maar je mag je wel afvragen of die toewijding wel de soort van toewijding is die de Heer van ons allen vraagt. Immers, sommige geïnterviewden in dit artikel lijken – al dan niet bewust-behoorlijk geïnfecteerd te zijn door het post moderne denken. De trend in dit post moderne denken is dat religie weer mag in onze cultuur. Maar dan niet op de traditionele wijze. Geen grote verhalen meer. Geen bindingen meer aan een kerkgemeenschap. Maar alles geheel vrijblijvend. Een ieder stelt een persoonlijk boeket van religieuze handelingen samen dat bij je past en waar je jezelf lekker bij voelt. Maar let wel op dat je elkaars  keuzen respecteert en elkaar niet met regels lastig valt. In dit kader past de uitspraak vans Ds. van der Schee goed dat je alleen maar regels in de kerkorde zet die voldoende draagvlak hebben in de kerk, anders is het volgens hem ‘onzin’. Over onzin gesproken!!.

Maar waar gaat het in de eredienst dan wel om? Het woord ‘dienst’ zegt het zelf al. Het gaat om het ‘dienen’ van God. God heeft een boodschap voor ons en wij ‘dienen’ hem door die boodschap aan te horen en deze te be-amen, om Hem vervolgens daarvoor te danken, te eren en te prijzen. Dat is een eredienst, een dienst van het Woord zoals die vroeger werd aangeduid. Een dienst dus waarbij de Heer op de voorgrond staat. Hij gaat via de bediening van het Woord tot ons spreken. Hij roept ons a.h.w. op appel. Zo ging het vroeger, toen ik in militaire dienst zat, ook. Als er een officiële mededeling moest worden gedaan dan werd de hele kazerne op appel geroepen. Weg blijven kwam niet eens in je op. Laten we eens eerlijk zijn. Wie zal ooit zonder opgaaf van redenen, weg blijven als je werkgever, je baas, je oproept om op een bepaald tijdstip bij hem op kantoor te komen? Als onze hoogste Baas ons roept, kijken we dan eerst of het in ons schema van de dag past?.

Elke eredienst is tevens een publiek getuigenis van onze Heer. Een openbare proclamatie. Hij heeft een rechtszaak met deze wereld. Hij maakt officieel bekend dat Hij is opgestaan. Heel de wereld moet dit weten. Dat getuigenis moet worden verkondigd totdat Hij terug komt. Hij roept Zijn volk op om dat getuigenis verder te dragen in deze wereld. In woord en daad. Dat is de reden waarom deelname aan de eredienst nooit een vrijblijvende aangelegenheid is. Wie daaraan niet wil deelnemen die is volgens de Bijbel ongehoorzaam.

‘Ongehoorzaam zijn’ dat doet pijn aan het post moderne oor. Simpel doen wat er van je gevraagd word en dat ook blijven doen, jaar in jaar uit, dwars tegen de stroom en de heersende cultuur in. Het lijkt haast een woord uit een ver verleden.  Maar God heeft er hele koninkrijken en koningen om verworpen.

Een voorbeeld daarvan is koning Saul. Saul bouwde zijn eigen religieus feestje. Daarvan lezen we in I Samuël 13:8-15. Saul had de nadrukkelijke opdracht gekregen te wachten op Samuël voor het opdragen van het brandoffer. Maar hij was eigenwijs en wachtte niet en droeg zelf het brandoffer op. Een schijnbaar kleine ongehoorzaamheid zouden we zeggen. Maar erg genoeg in de ogen van God om het koningschap van hem af te nemen en hem te verwerpen. God had en heeft nl.  een bloed hekel aan ongehoorzaamheid. Niet dat Saul niet religieus was. Integendeel. Hoofdstukken lang horen we uit de mond van Saul ‘’HEER’’ hier en “HEER” daar, zeggen. Vandaag zouden we zeggen: iemand die de naam van Jezus veel op de lippen heeft. Maar als het erop aan komt gaat hij zijn eigen gang.

Het lijkt erop dat het woord van Samuël “Spreek HEER, uw dienaar luistert” niet meer van deze tijd is. Dit woord doet in de ogen van veel christenen tekort aan ons nieuw testamentisch gevoel van mondigheid.  Toch blijft dit adagium de voorwaarde voor een kerk om te overleven. Een kerkgemeenschap die druk bezig is om het zoveel mogelijk mensen naar de zin te maken zal het niet overleven. Hoe boordevol de agenda ook gevuld is met op zich goede religieuze activiteiten. Maar alleen een kerk die blijft vasthouden aan het “Spreek HEER, uw dienaar luistert” heeft toekomst. Het wordt de komende tijd erg spannend welke kant we opgaan.

 

 

 Go back
Published on: 30-12-2010 14:31:11

Click this link to respond to this article

You have shed a ray of suninshe into the forum. Thanks!

Reageer

Zarya10-09-2011 10:05

Write your response in the box below