Bob Dylan's ''Highlands" - lyric analysis- Part 3

4. The Boston Restaurant intermezzo.

‘I’m in Boston town in some restaurant’. Although there seems to be a restaurant in Boston called ‘Max and Dylan’s restaurant, this restaurant – at least as far as I know -has nothing to do with Bob Dylan or this song. It looks like we are drawn into a sudden detour, some side-path, off the main road leading to the Highlands. At first glance there seems to be no connection with the main theme of the song at all. But when you take a close look at it, this scene fits in well within the song. In fact, the whole scene is typically Dylanesque. The poet has some vague idea that – on his way to the Highlands - he has a mission to fulfill, going to this Boston restaurant: ‘I got no idea what I want, well maybe I do but I’m just really not sure’. It is as if some heavenly force has sent him to this restaurant but he has no clear idea yet why he is being drawn into it. On the other hand, he has some misgiving that he will be drawn into something which he just isn’t going to like at all. Especially when we read: ‘She studies me closely as I sat down’. He doesn’t like to be looked at and scrutinized. It resembles a little what he says in ‘Not Dark Yet’: ‘I don’t even remember what it was; I came here to get away from’. His saying to the waitress: ‘Tell me what I want’ (or ‘tell me what’s good today’ – in a live version) not only shows that he is unable to put his purpose of going to this restaurant into words. Maybe he silently hopes that the waitress will not ask him any nasty, inquisitive questions and that she will leave him alone. But as the conversation with the waitress progresses, it becomes apparent for him that there is no escaping and the story is getting more and more relief and purpose, ostensibly against the will of the poet.

‘Nobody in the place but me and her’ and ‘It must be a holiday, there’s nobody around’ sounds strange. During a holiday one would expect a crowded restaurant but this is obviously not the case.  The section on the hard boiled eggs makes us believe that the Easter holidays are meant here. On his saying ‘Tell me what I want’ the waitress replies: ‘You probably want hard boiled eggs’. In some live versions he seems to sing ‘soft boiled eggs’ but here – on the official recording - it is clearly ‘hard boiled eggs’. Why does the waitress think he wants hard boiled eggs? Probably the waitress has some vague notion in her mind that the visitor in front of her is either a Jew or a Christian. Hard boiled eggs have a connection with both Easter and Passover. Both Easter and Passover revolve around the idea of rebirth. At Easter Christians celebrate that Jesus resurrected from the dead and the Jews celebrate at Passover that they were once freed from slavery in Egypt and reborn into freedom. Both holidays draw in the idea of birth or rebirth with Easter eggs and the hard boiled eggs served on Passover. Eggs are seen as the seed of life and are symbolic for the resurrection of Jesus Christ.

While the poet acknowledges the suggestion made by the waitress and says: ‘that’s right, bring me some’ she unexpectedly replies by saying:  ‘We ain’t got any, you picked the wrong time to come’. How is this possible? It is Easter time and yet there are no (hard) boiled eggs on the menu. It just doesn’t seem to make any sense. The reason may be that in this town there is nobody left who believes in the resurrection of Jesus Christ. Easter is a thing of the past in this town. It is also the reason why there is nobody around. Nobody celebrates Easter any more. It reminds you of what Dylan would later say in the song ‘Ain’t Talking’:’ I practice a faith that’s long been abandoned, ain’t no altars on this long and lonesome road’. The whole scene exacerbates his pain and loneliness on his way to the Highlands.

It is not getting any better when the waitress turns things around. Instead of receiving orders she gives him an order: ‘I know you’re an artist, draw a picture of me!’ The poet does not deny that he is an artist but he is very reluctant to consent to the demand of the waitress. He comes up with a number of apparently lousy -and at the same time humorous -excuses not to make a drawing of the waitress: ‘I would if I could, but I don’t do sketches from memory, I don’t have my drawing book, I don’t know where my pencil is at’. Why does the waitress insist on having Dylan drawn a picture of her? Out of vanity? Could be. She has something to show. She has a ’pretty face and long white shiny legs’. She knows she is pretty and does she want some confirmation from him? I think that there is more to it. She seems to live in – what Dylan elsewhere calls - a world of steel-eyed death. A world where hunger pays a heavy price to the falling gods of speed and steel. A world of the end times where wickedness is multiplied and were most men’s love has grown cold (Matthew 24:12). The waitress has some faint hope that this weird, spiritual stranger has something to offer, that he is able to give her some comfort, some self-confirmation, something that is missing in this desolate world, something that has been has long been abandoned but is yet of great value. She wants him to draw a picture of her and the world she lives in that might give her some sort of consolation. At the same time, it must be a picture she likes. She wants reassurance from him but certainly no appeal for repentance or even self-criticism. But the poet is not willing to consent. He knows that she is not going to like the picture he has in mind. Therefore, like Jonah once, he wants to get away from it all, he feels very uncomfortable about the whole thing but in spite of all his efforts he just can’t escape from her.

When at last, he very reluctantly draws a few lines on a napkin and shows it for her to see, she is very disappointed. She takes the napkin and throws it back and says: ‘That don’t look a thing like me’. It is not so much that in the picture Dylan has drawn she does not recognize herself and the world she lives in but she actually says: ‘I do not accept the way you look upon me and the world I live in.  Your world view as an artist and as shown on this picture is completely unacceptable to me. Accepting and recognizing him as an artist is one thing, but accepting his deepest motives and beliefs is another thing. She wants him to be like her and the world she lives in. Like Dylan says in Maggie’s farm: ‘I try my best to be just like I am, but everybody wants you to be just like them’. There can be no doubt in my mind that Dylan’s moral principles heavily draw upon on Biblical principles and as a result of this, the Bible has had a huge impact on his works to this very day. Large numbers of fans – like this waitress - recognize him as a great artist – one of the most powerful and creative artists of our times –but at the same time reject and throw back the Biblical picture he draws of them and the world and say: ‘That don’t look a thing like me’. 

Having drawn this picture, the poet is not willing to pull back. He has drawn this picture against his will. But once he has drawn it, he is not prepared to modify the picture and persists in his stance: ‘Oh kind Miss, it most certainly does. She says: ‘You must be joking’ I say: “I wish I was”. For the waitress there is only one resort left now. She either acknowledges and respects him, and the message he stands for, and asks no further questions and leaves him alone, or she puts him away as a backwards man, as somebody behind the times, as an unworldly stranger, having old fashioned world views which have not been emancipated.

She chooses to do the latter and does so by accusing him of not being emancipated. She says: ‘You don’t read women authors do you?’ He rejects her retort as completely irrelevant: ‘How would you know and what would it matter anyway?’ Is reading women authors really a must and does it change anything? She makes one last attempt and retorts: ‘You just don’t seem like you do’. She sees a contrast in him. It looks as if the way he is, his character, is in contrast with what he does. His act, his gestures are quite secular but it does not reflect what he is deep down inside. Deep down he is not secular at all but deeply dedicated to the moral principles he believes in. Again he denies: ‘you’re way wrong’. It is as if she now says: ‘prove to me that I am wrong’. She is not willing to give in: ‘which ones have you read then?’ Dylan is now more or less forced to prove to her that her argument is wrong and irrelevant and says: ‘I read Erica Jong’. Jong as a novelist is the icon of the sexual emancipation of women .It is now clear that Dylan has read Erica Jong. In fact, from his song writing it is quite apparent that Dylan has a broad based knowledge of all sorts of modern literature.

The Boston restaurant conversation appears as suddenly as it disappears: ‘She goes away for a minute and I slide out of my chair; I step outside back to the busy street but nobody’s going anywhere’. He now has a chance to escape from her without any fuss and immediately takes this chance. The conversation and the whole scene ends abruptly and unfinished. Yet, all that needs to be said has been said. It is the only time the poet enters into contact with the outside world. He has made his point. From now on it is going to be: ‘Ain’t talking, just walking’. He steps back to the busy streets, back to his lonely pilgrimage to the Highlands.  Ostensibly nothing has changed. Everything seems as irrelevant and as purposeless as it was before: ‘I step back to the busy street but nobody is going anywhere’.

Conclusion.
At the beginning of this article we argued that this Boston restaurant scene is typically Dylanesque. Why is this? One of the reasons – in my opinion – may be that Dylan has never regarded himself as the spokesman for whatever culture or movement. He never wanted to be a spokesman for the sixties counter culture or for whatever later religious or non -religious movement, organization or church. But that does not mean that Dylan doesn’t have a set of moral and religious rules by which he abides. He certainly has that set of rules. He once said that it is all in the songs. He wants to be recognized for his works – as an artist - but as a person he wants to remain at a distance, you simply cannot annex him for your own private purposes or moral principles. The waitress in the Boston restaurant tried to do this and to draw him out of his comfort zone and make him her spokesman and that of her generation: ‘Draw a picture of me’. His reluctance to do this might have given her a clue, not to attempt this. But she wouldn’t listen. Therefore the outcome for the waitress and for a lot of fans cannot be anything but disappointing. Next time we’ll continue to follow the path of the pilgrim on his way to the Highlands. Your comments on this article will be appreciated. To respond click on the link below.

Bob Dylan's ''Highlands" - lyric analysis- Part 2

Bob Dylan’s “Highlands” – Lyric analysis by Kees de Graaf – Part 2.

3. The verses dealing with his pilgrimage to the Highlands – before the Boston Restaurant intermezzo.

 ‘Windows are shaking all night in my dreams
Everything is exactly the way that it seems
 Woke up this morning and I looked at the same old page
Same old rat race, life in the same old cage’.

‘Windows are shaking all night in my dreams’. It is obvious that here on earth the poet is locked in tight, locked in this earthly domain full of disappointment and pain. Life is like a bad night’s sleep when some distant shaking windows nag you and irritate you all night long and prevent you from coming to rest. Like in a bad dream one would like to scream: ‘is there anybody around who can close that rotten window’? This feeling represents something which lingers deep down inside of almost every human being. A remote feeling that something is just not right. It may be the memory of decay. You can’t do anything about it, yet it keeps on haunting you. ‘Everything is exactly the way that it seems’; he is caught in the ever turning wheels of predictability and monotony of every day’s life. When everything becomes the same, life loses its challenge and surprise. Few unexpected things happen. A man needs new challenges, something new to look forward to.
‘Woke up this morning and I looked at the same old page’.  The deception is big, when he wakes up in the morning and finds himself looking at the same old page. Nothing has changed: ‘You’re trained to take what looks like the easy way out’. But you can get no relief; you are forced to participate in a rat race; ’same old rat race, life in the same old cage’. A rat race is a race which is exhausting and unremitting, where the competition is keen, where the city is just a jungle; you either eat or are eaten. The rat race triggers off a warning: ‘All the sweethearts you can hold, that don’t come back with stories untold, are hanging on a tree’. He is caught in a cage which he cannot leave. We are all boxed in, nowhere to escape.

I don’t want nothing from any one, ain’t that much to take
Wouldn’t know the difference between a real blonde and a fake
Feel like a prisoner in a world of mystery
I wish someone would come and push back the clock for me

‘I don’t want nothing from anyone’. It is true, the poet has been a highly gifted artist all of his life, so he doesn’t need anything from anyone; he is indeed completely self-sufficient and independent. However, it is sour and cynical to say: ‘Ain’t that much to take’. It insinuates that there is nothing you can learn from other people and implicitly puts you on a higher level than other people. On the other hand, in the song ‘Mississippi the poet confesses that he himself has not much to share with mankind.’: ‘Got nothing for you, I had nothing before; don’t even have anything for myself anymore’ The same idea of feigned modesty we find in ‘Born in time’: ‘In the hills of mystery, in the foggy web of destiny, you can have what’s left of me’.
’Wouldn’t know the difference between a real blonde and a fake’’ Not knowing the difference between a real blond and a fake is a typical example of self-mockery and humor. This statement is quite contrary to his feeling in the song ‘Most of the time’: ‘I can follow the path, I can read the signs, stay with it when the road unwinds’. But here he is so far off the road that he feigns to have forgotten the difference between his right and left hand. ’Feel like a prisoner in a world of mystery’. As if he participates in some sort of mysterious Nintendo game. He is locked in so tight; he is so far out of range and completely isolated that he feels like a prisoner in a world that has gone wrong and does not seem to have a meaningful purpose at all. ’I wish someone would come and push back the clock for me’, is only wishful thinking, some sort of nostalgia as if things were any better in a long forgotten past. As if you would do things better and differently if only you could start all over again.  But he knows like he said in ‘Sugar Baby’’: ‘you can’t turn back, sometimes you push too far’, you can’t unring the bell; such an attempt is as fruitless as what he wished in ‘Shelter from the storm when he said: ‘If only I could turn back the clock to when God and her were born’.

I’m listening to Neil Young; I gotta turn up the sound
Someone’s always yelling turn it down
Feel like I’m drifting from scene to scene
I’m wondering what in the devil could it all possibly mean

The Neil Young verse is a humorous excursion within the song. Excursions to all sorts of topics within songs are common practice in Dylan’s work; a lot is said in odd moments. The sad bluesy, melancholy timbre of most of Neil Young’s music boosts the sad mood of the poet himself. By turning up the sound he unconsciously attempts to hammer his own dark mood into the ears of anyone listening; to such an extent that people get irritated and frustrated and urge him to turn the music down and to stop moaning. ’Feel like I’m drifting from scene to scene’: The poet has no control over what happens in his life and all around him. He seems to float on an endless ocean ‘Time is like an ocean and it ends at the shore’. Seemingly there is no purpose in what happens in this world. Here it seems that Dylan has been inspired by the of the book of Ecclesiastes: ‘Vanity of vanities, says the Preacher, All is vanity (Ecc. 1:2) and in 8:17: ‘then I saw all the work of God, that man cannot find out the work that is done under the sun. However much man may toil in seeking, he will not find it out; even though a wise man claims to know, he cannot find it out’. A man, drifting from scene to scene wonders in great despair: ’what in the devil could it all possibly mean’. What evil force is behind this all? Is the devil obliterating my view so that I cannot see the purpose behind it all? Is there not some kind of perfect finished plan behind all that seems so purposeless at first glance? And if there is: why can’t I see it? But his mood is getting darker when in the next verse Dylan writes:

‘Insanity is smashing up against my soul
You can say I was on anything but a roll
If I had a conscience, well I just might blow my top
What would I do with it anyway
Maybe take it to the pawn shop’

‘Insanity is smashing up against my soul’. Solitary confinement may easily drive a man to insanity. Likewise, a man of genius has a tendency for insanity. One may even say that sometimes genius comes close to insanity. A man of genius may be on such high levels that it may be pretty lonely up there. The poet has to deal with that. This insanity smashes up against his soul. It tries to destroy his soul. It prevents him from functioning ‘normally’, on a social level. In some ways his genius stands in the way. Therefore he says: ‘I was on anything but a roll’. ‘To be on a roll’ may be defined as: ‘To be engaged in any activity with success and ease and in any activity which is taking up your attention at the time of the activity’.
‘If I had a conscience, well I just might blow my top’ His self-esteem is on such a low level that it even obliterates his conscience. In fact his soul is so vacant and numb that it feels as if he has no conscience left at all, let alone that he would be capable of ‘blowing his top’, to show any emotion at all. ‘To blow one’s top’ means ‘to lose one’s temper or composure’. The whole scene reminds you of the feeling he once had when he felt like he was stuck inside a painting that’s hanging in the Louvre, his throat starts to tickle and his nose itches but he knows that he can’t move.
’What would I do with it anyway. Maybe take it to the pawn shop’ He values his conscience so low that the only place to take it to, as a last resort, might be a pawn shop. A pawn shop is place where you take something valuable you own and trade it in for cash. You don't sell it there, the idea is they keep it for a certain amount of time, and if you acquire enough money to pay the sum you got from them (+ interest), you "buy" your property back. If not, they sell it. If somebody would say: ‘What pawn shop would take my conscience? , then the speaker means that his conscience has so little value that no pawn shop would give you any cash money for it. That is exactly how the poet values his own conscience, his whole existence as a human being, at least at this point and at this stage on his way to the Highlands.
Next time we will discuss the Boston Restaurant intermezzo in detail. For more analyses of Dylan songs, please press the Bob Dylan button on the left. Feedback to this article will be very much appreciated. Please respond by clicking on the link  down below here and write your response.

Bob Dylan's ''Highlands" - lyric analysis- Part 1

Dylan’s ‘Highlands’ – Lyric analysis by Kees de Graaf - Part 1

1. Introduction.
‘Highlands’ is one of Dylan’s masterpieces, recorded in 1997 for the album ‘Time out of Mind’. The main theme of the album ‘Time Out of Mind’’ is movement. On the album the poet is constantly on the move to some destination. A destination which is sometimes undefined: ’I’m walking through the summer nights, the jukebox playing low’; ‘I’m walking through the middle of nowhere’. Sometimes this destination is more defined: ‘I’m trying to get to heaven’ or ‘’My heart’s in the Highlands’.  It is all about movement. The album starts with ‘Love Sick’’:’’ I’m walking though streets that are dead’. The album ends when the poet has finally reaches his destination in the Highlands:  I’m already there in my mind’. Physically he is still on his way, he is still in the flesh, but his mind is already in the Highlands, the place where he belongs, the only place left to go.
The song is in some sort of a way related to ‘Trying to get to Heaven’. There can be no doubt that ‘Highlands’ is a metaphor for heaven.  Whereas in ‘Trying to get to heaven’ the poet is  trying to deal with the troubles and woes  of his wretched existence on earth – walking that lonesome valley, feeling bad – and only tries to reach heaven as an ultimate consolation, in ‘Highlands’ however, there is a much more positive notion. In ‘Highlands’ the poet is equally dissatisfied with his earthly existence but the prospect of his forthcoming life in the Highlands makes the song much more joyful and complacent.
‘Highlands’ may be regarded as Dylan’s final testimony. Dylan’s final testimony, not only of the album ‘Time out of Mind’ but of his entire works.  When ‘Time out of Mind’ was released in 1997, seven years had passed since his last release of original material in 1990 when the album ‘Under the Red Sky was released. At the time in 1997 there was a strong sense that ‘this was it’ – it might be Dylan’s last album. ‘Highlands’ itself contributes to this feeling when Dylan states: ‘The party is over and there’s less and less to say’, apparently not taking it for granted that at least 3 albums would follow.
Although there is an outtake of the song which is even much longer than the final version which ended up on the album, the song is the longest Dylan ever recorded (16:31). The song’s title is borrowed from the poem ‘My Heart’s in the Highlands’ by the Scottish poet Robert Burns.
The song is based on a simple blues riff. The riff is played the whole way through the song, creating a sort of hypnotic effect. It has no traditional chorus or a bridge. The song has 20 verses, five of which – including the first and the final verse – start with: ‘Well my heart’s in the Highlands’.
As said the Highlands is a metaphor for Heaven. Each of the five verses verse starting with ‘My heart’s in the Highlands’ first draws  a picture of what sort of a serene beauty you may find in the Highlands and ends with the personal attitude of the poet towards the Highlands (Heaven) . As the songs progresses the poet gets closer and closer to the Highlands (Heaven) both physically and mentally. Below we will delve deeper into this.
The other 15 verses shoved in between deal with a lonesome, ragged, cynical, pessimistic, sometimes even whimsical pilgrim on his way to the Promised Land. He is a worried man with a worried mind. He is a man of constant sorrow, who is sick and tired of this life on earth and is longing for the end to come. His sense of humanity has really gone down the drain.  Within these 15 verses there is a sort of intermezzo of seven verses. In these seven verses the poet finds himself in some Boston restaurant. These verses constitute a separate category within the song. We will talk about this later.

2. ‘The Highlands’ in more detail.
Let’s first discuss the Highland verses in more detail. The Scottish Highlands are famous for their beautiful, unspoiled, natural scenery. The Highlands offer a pristine flora and fauna, beautiful hills and mountains, canyons which are formed through a mixture of waterfalls.  There is an abundance of wildlife: Otters, eagles, rabbits, swans deer etc. You are treated to breathtaking views of ancient pine forests, lochs, rivers and moorlands. This is reflected in the song: ‘Honeysuckle blooming in the wildwood air, bluebells blazing where the Aberdeen waters flow. The wind, it whispers to the buckeyed trees in rhyme, by the beautiful lake of the Black Swan. Big white clouds like chariots swing down low’.
In the Highlands the natural scenery is untouched by the hand of man. Way up in the border country, far from the industrial towns and cities, there is no pollution and smog caused by heavy industries. The twang of the arrow and the snap of the bow are reminiscent of ancient times, when there were no shotguns, and life was much less complicated and spontaneous.
In the mind of the poet, it is not far from the crystal clear fountains and rivers in the Highlands to the heavenly river as pointed out in Revelation 22:1,2: ‘Then He showed me the river of the water of life, bright as crystal, flowing from the throne of God and the Lamb, through the middle of the street of the city; also, on either side of the river, the tree of life with its twelve kinds of fruits, yielding its fruit each month; and the leaves of the tree were for the healing of the nations’. The reason why the poet uses the notion of the Highlands as a metaphor for Heaven is that in Heaven, he is sure to find the same peace, serenity and purity, you may find in the Highlands.
Next time we will take a closer look at a number of verses portraying the poet’s estrangement and alienation on his way to the Highlands.  Please leave your response to this article by pushing the button ‘reacties’ below and write your response.

Van die dag en dat uur weet niemand, ook de Zoon niet....

Van die dag en dat uur weet niemand, ook de Zoon niet…….

Dylan: ‘He unleashes his power at an unknown hour that no one knows’.

In mijn vorige weblog verteld ik iets over de Amerikaanse dominee Harold Camping (89) die voorspelde dat de dag van het laatste oordeel zou aanbreken op 21 mei jl. De krant de Oakland Tribune heeft afgelopen donderdag gemeld dat Harold Camping een beroerte heeft gehad en inmiddels in het ziekenhuis is opgenomen. De radiozender van Camping besteedde de afgelopen 7 jaar meer dan 70 miljoen Euro om de aankondiging van de dags des oordeels op 21 mei jl. te verspreiden. Hoewel hij ‘Mea culpa’ heeft beleden is hij desondanks met een nieuwe datum gekomen, nl. 21 oktober a.s.

In onze vorige weblog stelden we dat niemand de dag en het uur van de wederkomst van Jezus weet, ook de Zoon van God zelf niet, alleen de Vader. Waar het ons nu om gaat is dat de tekst waar we de vorige keer naar verwezen nogal wat vragen oproept. Daar willen we nu wat nader op ingaan. Het gaat om deze tekst die we vinden in o.a. Marcus 13:32: ‘Niemand weet wanneer die dag of dat moment zal aanbreken, de engelen in de hemel niet en de Zoon niet, alleen de Vader’.

Voor stromingen die de Godheid van Christus ontkennen (o.a. de Jehova getuigen) is dit geen moeilijke tekst. Men zegt: ‘Zie je wel, Christus is geen God. Want God is alwetend. Hij weet niet alleen alles uit het verleden en heden maar ook alles wat er in de toekomst zal gaan gebeuren. De Zoon weet niet van de dag en het uur van de wederkomst, dus staat Hij niet op dezelfde goddelijke hoogte als God de Vader’.

Toch geloven we dat deze vlieger van de Jehova getuigen e.a. niet opgaat. Laat het volgende voorbeeld dat duidelijk maken. Stel je hebt twee directeuren die samen een onderneming runnen. Ze hebben in de onderneming beiden even veel kapitaal ingebracht en hebben evenveel zeggenschap. Ze zijn voor de volle 100% elkaars gelijken. Ze spreken af dat de ene directeur zich zal bezig houden met de financiën en de administratie en de andere directeur met de verkoop en PR activiteiten. Ze hebben ook het volgende afgesproken: De directeur die verantwoordelijk is voor de PR activiteiten is geheel vrij om een reclame campagne te starten op een dag en een tijdstip dat hij zelf uitkiest. Om het verassingseffect veilig te stellen spreken ze af dat alleen de ene directeur het tijdstip kent waarop de campagne begint. De andere directeur weet daar niets van. Is die andere directeur daardoor nu de mindere geworden omdat hij dat tijdstip niet kent? Welnee, ze blijven volkomen elkaars gelijken. Ze handelen alleen volgens afspraak.

Zo hebben de Vader en de Zoon en de Heilige Geest ook afspraken gemaakt. Je zou haast zeggen een soort van taak verdeling. Bijv. Afspraken hoe de mens uit de zonde verlost zou gaan worden. Volgens het dogma van de ‘Vrederaad’ (Pactum salutis) hebben Vader Zoon en Geest deze afspraken al gemaakt vóór de grondlegging van de wereld. (Zie o.a. Matteüs 13:35; 25:34, Efeziërs 1:4,5 ). We gaan daar in detail nu niet verder op in.

Eén van die afspraken was dat de Eeuwige Zoon van God mens zou worden. Dit terwijl Hijzelf God is. Hij heeft zich ‘ontledigd’ (zie Filippenzen 2:7 e.v.). Dat betekent: Hij hield niet vast aan Zijn gelijkheid aan God, maar Hij deed er geheel vrijwillig afstand van. Hij nam de gestalte van een slaaf aan en werd gelijk aan een mens. Als mens heeft Hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood van het kruis. Je zou dit kunnen aanduiden met een woord dat vandaag een beetje uit de mode is: het ’ambt’ van Christus. Een ambt is altijd een officiële aanstelling voor een bepaalde taak.

Binnen het kader van die taak – dat ambt – is Christus, als gezondene van de Vader, geheel afhankelijk van de Vader boven. De evangeliën zijn vol van een biddende en gehoorzame Zoon, die in alles opziet naar Vader boven en Zich geheel aan Vader onderwerpt. De Jehova getuigen e.a. gebruiken de vele teksten, die daarvan getuigen, om af te dingen op de Godheid van Christus. Maar men realiseert zich niet dat die gehoorzaamheid en onderwerping van Christus, binnen de kaders valt van de gemaakte afspraken. Ook het feit dat de Zoon niet weet van het tijdstip van Zijn eigen wederkomst valt binnen deze kaders. Maar dit hoeft niets af te doen van Zijn goddelijke natuur.
E.P. Gould heeft geen ongelijk wanneer hij stelt dat het spreken van Jezus op dit punt afhankelijk is van Gods inspiratie en geen eigen bron heeft in Zijn Goddelijke natuur.

We gaan nog even terug naar het voorbeeld van de twee directeuren. De directeuren hebben een afspraak gemaakt dat ze niet alles van elkaar hoeven te weten. Maar de directeuren blijven wel elkaars gelijken. In ons voorbeeld is het echter zo dat het gaat om twee directeuren met gescheiden bevoegdheden. Het ‘probleem’ bij de Zoon van God is echter dat Zijn Goddelijke en Zijn menselijke natuur geen twee personen zijn. Integendeel. Zijn Goddelijke natuur en Zijn menselijke natuur vormen samen de ene persoon van de Zoon van God. Dat maakt het erg lastig om de precieze verhouding tussen zijn Goddelijke en menselijke natuur in kaart te brengen. Daar zijn al veel pogingen toe ondernomen. Maar niemand is daar ooit in geslaagd en daar zal ook niemand in slagen. Het is en blijft een groot mysterie.

Hetzelfde kan gezegd worden van de Drie-eenheid. Het woord Drie-eenheid komt in de Bijbel niet voor. Het concept van de Drie-eenheid van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest is een conclusie die de gelovige Bijbellezer trekt als hij alle gegevens over de Vader en de Zoon en de Heilige Geest naast elkaar legt. Maar het is en blijft een groot mysterie. Binnen dat kader is het gemakkelijker om te formuleren hoe de Drie-eenheid niet in elkaar steekt dan om aan te geven hoe het wel in elkaar steekt.

Zo is het ook als het gaat over de verhouding tussen de Goddelijke en menselijke natuur in de ene persoon van Christus. Ook hier heeft de kerk alleen op formule kunnen brengen hoe de verhouding tussen de beide naturen van Christus niet is. Niet hoe het wel is. We denken daarbij aan het Concilie van Chalcedon (451). Dit Concilie beleed ten aanzien van de twee naturen in de ene Persoon van Christus dat deze ‘Onvermengd, Onveranderd, Ongedeeld, en Ongescheiden’ zijn.

‘Onvermengd’ betekent dat Christus geen nieuwe Persoon is geworden waarbij een soort van mix is ontstaan tussen zijn Goddelijke en menselijke natuur.

‘Onveranderd’ betekent dat de menselijke natuur geen verandering heeft ondergaan om zich aan te passen aan de goddelijke natuur. Hetzelfde kan gezegd worden van de Goddelijke natuur. Die heeft geen verandering ondergaan om zich te kunnen aanpassen aan de menselijke natuur.

‘Ongedeeld’ betekent dat de Persoon van de Zoon niet voor een deel Goddelijk is en voor een gedeelte menselijk.

‘Ongescheiden’ betekent dat er in de Persoon van God geen twee van elkaar gescheiden compartimenten zijn die los van elkaar functioneren.

Welke conclusie kunnen we nu uit Marcus 13:32 trekken? Deze: Het feit dat Jezus niet van de dag en het tijdstip van Zijn eigen wederkomst kent past bij zijn ambt van Middelaar. In dit ambt van Middelaar is Hij gehoorzaam aan en onderwerpt Hij zich aan de instructies van Zijn Vader. Dit gegeven verhindert Hem om voor de kennis van de dag van Zijn Wederkomst te kunnen putten uit Zijn Goddelijke natuur. En waarom is dit? De enige reden die we hiervoor kunnen geven is dat de Vader en de Zoon en de Heilige Geest het zó vrijwillig hebben afgesproken, als iets dat past bij het ambt van Christus.

De dag van het Oordeel

De dag van het oordeel

De bekende Amerikaanse predikant en radio presentator Harold Camping voorspelde dat 'Judgment Day’ –de dag van het laatste oordeel - zou plaatsvinden op 21 mei 2011. Het is niet de eerste keer dat Camping er naast zat. Eerder had hij al ten onrechte voorspeld dat de Dag van het Oordeel in 1994 zou aanbreken. Je zou verwachten dat hij na het zoveelste debacle zijn excuus zou aanbieden om vervolgens met zijn volgelingen in de zee van de vergetelheid te verdwijnen. Maar niets is minder waar. De weg terug is kennelijk te pijnlijk. Dus moest er een verklaring komen, en die kwam er ook.

Hij gaf toe dat hij een rekenfout had gemaakt. Maar geen nood…. De Dag des oordeels zal nu gaan plaats vinden op 21 oktober 2011. Hij schrijft het toe aan Gods geduld met de mensen dat de Apocalyps nu vijf maanden later begint. In de VS zijn al duizenden reclameborden met de gewijzigde datum neergezet. Camping voorspelt nog steeds dat 200 miljoen mensen gered zullen worden en waarschuwt de achterblijvers dat ze zullen sterven door aardbevingen, plagen en andere rampspoed, totdat de hele aarde op 21 oktober 2011 door een vuurbal verteerd zal worden.

Wat moeten we hier nu mee aan? In Europa hebben wij er lang niet zo veel van gemerkt als in de VS. In de VS heeft het nogal wat impact gehad. Er is daar een heel media circus op gang gekomen.  Het heeft voor de volgelingen van dergelijke goeroes nogal wat gevolgen. Er zijn een hoop persoonlijke drama’s aan verbonden. Hele groepen mensen hebben alles op de kaart van 21 mei gezet; hun baan opgezegd die ze niet zo maar weer terug krijgen, en zich terug getrokken uit het sociale leven enz.

Verbijsterd vraag je jezelf af of een Harold Camping en zo velen anderen vóór hem de Bijbel niet gelezen hebben.  Er staat toch heel nadrukkelijk in Matteüs 24:36 over de jongste dag dat ‘Niemand weet wanneer die dag en dat moment zullen aanbreken, ook de hemelse engelen en de Zoon niet, alleen de Vader weet het’. Wie haalt het in vredesnaam in zijn hoofd om te beweren wijzer en beter geïnformeerd te zijn dan de Zoon van God zelf?

Moeten we nu maar – zoals zovelen- zeggen over Harold Camping en zijn volgelingen: het zijn een stelletje malloten waar we verder maar niet te veel woorden aan vuil moeten maken? Ik denk dat dat veel te kort door de bocht zou zijn. Hoe komt het toch dat er in de hele nieuw testamentische periode zo veel mensen zijn opgestaan en nog steeds opstaan, die zich toch gewaagd hebben aan een exacte voorspelling van de dag van de Wederkomst van Gods Zoon?

Ik denk dat er geen andere verklaring voor is dan dat satan hier achter zit. Daar heeft de apostel Petrus ons al voor gewaarschuwd. De satan gaat tekeer als een briesende leeuw. We lezen in 2 Petrus 3:3 en 4: ‘Vergeet niet dat er aan het einde van de tijd spotters zullen komen, die hun eigen begeerte volgen en smalend vragen: ‘Waar blijft hij nu? Hij had toch beloofd te komen?

Voor de spotters in onze dagen zijn de profetieën van Harold Camping koren op de molen van het ongeloof. De gehele christenheid wordt zodoende in één klap worden weg gezet als een stelletje wereldvreemde achterlijken die een boodschap verkondigen die keer op keer door de feiten wordt achterhaald.

Nu is het hoon gelach van de spotters wel heel vervelend maar in het licht van het evangelie niet iets om vreemd van op te kijken.  Het punt is dat als de spotters naar Camping c.s. kijken ze een ‘punt’  lijken te hebben. Wat veel erger is, is het feit dat de spotters met het badwater ook het hele kind weg gooien.

Want de draak steken met Harold Camping’s profetieën over de dag van de wederkomst is één, maar tegelijkertijd daarmee óók het apostolisch getuigenis over de Opstanding van Christus én van Zijn wederkomst van zijn kracht beroven, is een andere zaak. Want door die herhaalde valse profetieën wordt de voortgang van dat apostolisch getuigenis gehinderd, geblokkeerd en geridiculiseerd.

Dit is nl. wel betrouwbare informatie: a. Dat Christus werkelijk uit de doden is opgestaan en nu op Zijn troon zit in de hemel en b. dat Hij zal wederkomen op de wolken om te oordelen de levenden en de doden. Dat Hij zal wederkomen staat vast. Maar wanneer, dat weet alleen de Vader.

Als het over de wederkomst gaat dan lijkt er haast sprake van een hemels dilemma, waarbij het lijkt of gekozen moet worden tussen spoed en geduld. We lezen in 2 Petrus 3:9 dat de Heer niet traag is met het nakomen van Zijn belofte over de wederkomst. Hij heeft alleen maar geduld omdat hij wil dat iedereen tot inkeer komt en niemand verloren gaat. Geduldig zijn betekent dat je soms lang moet wachten. Door het lange wachten haken velen af. De Heer roept ons daarom op om waakzaam te blijven zodat we niet onaangenaam verrast worden, ook als de grote dag nog op zich laat wachten. Tegelijkertijd zegt Hij: ‘Ik kom spoedig’ (Openbaring 22:20). Maar als Hij te snel komt dan zijn sommigen er nog niet klaar voor. Gelukkig lost de Heer dit dilemma zelf op: ‘voor de Heer is één dag als duizend jaar en duizend jaar als één dag’ (2 Petrus 3:8). Zo valt alles op zijn plaats.

Voor ons geldt dat we altijd moeten klaar staan want zegt Matteüs 24:44: ‘de Mensenzoon komt op een tijdstip waarop je het niet verwacht’. Of zoals Bob Dylan zegt: ‘You always got to be prepared, but you never know for what’.

Het boek 'De Uitnodiging'' van W .Paul Young -een recensie - Deel 7 -Slot

Het boek ‘De Uitnodiging’ van W. Paul Young – een recensie- deel 7- slot.

Met dit laatste artikel sluiten we de bespreking van het boek ‘De Uitnodiging’ van W. Paul Young af.

In dit boek zijn we al meerdere keren zaken tegen gekomen die op het eerste gezicht best aantrekkelijk en waar lijken. Maar als je goed kijkt naar wat de Bijbel erover zegt, dan blijkt het helemaal niet te kloppen. Dan blijkt het niet te gaan om pietluttigheden of om muggenzifterij maar om zaken van essentieel belang, van leven en dood. Over wat je echt de kern van het evangelie kunt noemen en wat om die reden onopgeefbaar is. Een voorbeeld daarvan vinden we op pagina 187 waar Sophia over Papa (de Vader) zegt:

‘Hij koos de weg van het kruis, waar genade triomfeert over gerechtigheid vanwege de liefde. Had je liever gezien dat Hij gerechtigheid had gekozen voor iedereen?’.

In deel 2 van deze recensie hebben we al besproken dat het onjuist om te stellen dat (ook) de Vader aan het kruis geleden heeft. Daar gaan we hier dan ook niet verder op in. Wel moeten we hier nog opmerken dat als de Vader zelf aan het kruis geleden zou hebben, dit heel veel gevolgen heeft voor de Bijbelse verzoeningsleer. God de Vader kan zichzelf toch niet kruisigen voor de zonden die tegen Hem zelf zijn begaan! Dat zou nooit gerechtigheid kunnen brengen. Maar het is zoals Romeinen 8:3,4 zegt: ‘Heeft Hij (God) vanwege de zonde zijn eigen Zoon als mens in dit zondige bestaan gestuurd; zo heeft hij in dit bestaan met de zonde afgerekend’.

Laten we eerst iets zeggen over het woord ‘gerechtigheid’ dat we in de Bijbel bij Paulus zo vaak tegenkomen. Laten we daarbij niet vergeten dat de Bijbel een wet boek is. Het gaat om God’s recht! Het woord ‘ge-recht –igheid’ heeft in de Bijbel verschillende betekenis nuances. In ons spraak gebruik betekent het woord gerechtigheid o.a.: Het is terecht, het klopt, het is verdiend, eindelijk gerechtigheid.   Als je het hebt over God’s gerechtigheid (o.a. Romeinen 1:17) kan je allereerst denken aan Zijn Koninkrijk, aan Zijn bestuur van de hele kosmos. Daarin straalt Zijn liefde, glans en heerlijkheid, Zijn heiligheid, Zijn volstrekte reinheid en zuiverheid, Zijn verhevenheid macht en majesteit. Waarin alle dingen ‘recht’ staan, in volstrekte Goddelijke harmonie. In deze ‘rechte’ staat en in deze volstrekte harmonie leefde ook het eerste mensenpaar in het paradijs

Maar de mens keerde zich tegen God, viel in zonde en sleepte de hele mensheid daarin mee. Door die zondeval pleegde de mensheid een inbreuk op de gerechtigheid van God. Elke zonde is een inbreuk op het recht van God en wordt daarmee on-ge-recht-ig-heid. Door onze zonde slaan wij het recht – de gerechtigheid – van God aan stukken. Daarom staan wij schuldig tegenover God en zijn we uit Zijn nabijheid verdreven (Romeinen 3:23). Volgens Zijn goddelijk recht zouden wij de eeuwige dood moeten sterven. Maar wat deed Hij? Hij handhaafde zijn gerechtigheid. Hij deed de straf neerkomen op Zijn Zoon. Zo kon (Romeinen 3:21) Zijn gerechtigheid weer zichtbaar worden: ‘God schenkt vrijspraak aan allen die in Jezus Christus geloven’. Maar hij handhaaft wel Zijn recht. Zo kon God met ons verzoend worden. Of zoals 2 Korintiërs 5:21 zegt: ‘Hem (Christus) die geen zonde gekend heeft, heeft Hij tot zonde gemaakt, opdat wij zouden worden gerechtigheid Gods in Hem’. (Vertaling NBG) Door het verzoenend lijden en sterven van Christus gaan wij weer delen in de oorspronkelijke gerechtigheid van Zijn Koninkrijk en worden wij als ‘recht’-vaardigen aangenomen.. In Christus ziet God ons aan alsof we nooit enige zonde gedaan hadden en alsof we zelf alle gerechtigheid volbracht hadden.

Wat een wonderlijke en heerlijke ruil!. In de hemelse rechtszaal worden we zo maar vrijgesproken omdat er een borg tussenbeide treedt die zegt: ‘Ik neem de schuld op me en betaal en jij kunt vrijuit gaan!’

Het is dan ook niet waar wat de schrijver stelt dat op Golgotha ‘ genade over gerechtigheid triomfeert’. Dat klinkt mooi maar dat is het helemaal niet. Genade over gerechtigheid laten triomferen zou betekenen: het onrecht, de schuld, de zonde niet rechtzetten door een daad van gerechtigheid, maar de zonde door de vingers zien. In onze tijd worden steeds zwaardere straffen voor de misdaad geëist. We zouden het ons rechtssysteem heel kwalijk nemen als de rechters zó met de misdaad zouden omgaan; als de rechters de misdaad door de vingers zouden zien en genade over gerechtigheid zouden laten triomferen. Maar het is juist zo dat op Golgotha het recht gehandhaafd werd. De zondelast werd daar op Hem, Jezus Christus, geworpen. En omdat het recht gehandhaafd werd kon de weg vrij gemaakt worden voor genade.  De retorische vraag van Sarayu aan Mack: ‘Had je liever gezien dat Hij gerechtigheid had gekozen voor iedereen?’ moeten we dan ook beantwoorden met: Ja dat heeft God gedaan. Hij heeft voor gerechtigheid gekozen door Christus in onze plaats gerechtigheid te laten verwerven, en die gerechtigheid is beschikbaar voor iedereen die het gelooft. Het staat er zo mooi in Romeinen 3:24: ‘en iedereen wordt uit genade, die niets kost, door God als rechtvaardige aangenomen, omdat Hij ons door Christus Jezus verlost heeft’.

Conclusie

We gaan tot een afronding van de recensie komen. Ik ben in dit boek veel te veel dingen tegen gekomen die in het licht van de Bijbel niet te handhaven zijn. Sterker nog: dialogen die niet naar de Bijbel, naar Jezus wijzen, maar die je er vanaf voeren. In de bespreking ervan ben ik nog lang niet uitputtend geweest. Je zou je haast kunnen afvragen: is er dan niets goeds in dit boek? Gelukkig staan er in dit boek ook  goede dingen. Vooral als het gaat over het hebben van een relatie met God. Ik zal daar een voorbeeld van geven. Op pagina 237 zegt Papa tegen Mack: ‘Snap je, Mackenzie, ik wil niet alleen maar een stukje van jou, of een stukje van je leven. Zelfs al zou je in staat zijn, wat dus niet mogelijk is, om mij het grootste stuk te geven, is dat niet wat ik wil. Ik wil je helemaal en elk deel van jou en je dagelijks leven’. Jezus zegt hierop: ‘Mack ik wil niet de eerste zijn op een lijstje van waardevolle zaken; ik wil het middelpunt zijn van alles’.  Dit is echt Bijbels gedacht. Geen gespletenheid, geen halfheid, geen lauwheid en laksheid maar heel je leven wijden aan Jezus.

Als we nu naar het totaal beeld van dit boek kijken moeten we constateren dat het boek je vooral een goed gevoel wil geven. Je zou je bijna afvragen: is dat dan niet goed? Toch moeten we zeggen dat dit helemaal niet goed is. Het ergste is dat er een verkeerd beeld van God wordt neer gezet. Naar mijn mening hebben we dit vanuit de Bijbel voldoende aangetoond.

Een verkeerd Godsbeeld leidt haast automatisch tot een verkeerd mensbeeld. De ernst van de breuk, die de mens door zijn val in zonde sloeg in de relatie met God, wordt niet in zijn Bijbelse diepte gepeild. De diepe verlorenheid die de zonde teweeg brengt, wordt slechts aangeduid als een streven naar ‘onafhankelijkheid’ van de mens. God wordt getekend als een lieve God die de zonde door de vingers ziet en genade voor recht laat gelden. Terwijl het juist zo is dat Hij Zijn recht handhaaft en daardoor buitengewoon overvloedig in genade is. De God die we in dit boek voorgeschoteld krijgen, is niet de God van de Bijbel maar een door de schrijver zelf geconstrueerd beeld van God. De gelovige van dit boek, Mack, is niet de gelovige zoals de Bijbel ons die schetst. De gelovige van de Bijbel neemt zijn kruis op zich en volgt Jezus. Hij leeft vanuit de overwinning die Christus voor hem behaald heeft, toen Hij voor ons leed en stierf en opstond. Door die opstandingskracht wordt het leven van de gelovige zoals de Bijbel die ons tekent, van dag tot dag vernieuwd. Die vernieuwing houdt in dat de gelovige door de Heilige Geest kracht ontvangt om tegen de zonde dapper te strijden. Totdat uiteindelijk de volkomen overwinning behaald is. Die volkomen overwinning is de erfenis die voor ons is weg gelegd in de hemel. (I Petrus 1:4,5).

Kunnen we dit boek aanbevelen? Ons antwoord is Ja en Nee. We kunnen het niet aanbevelen als je de Bijbel dicht laat en alles voor zoete koek slikt wat de auteur in dit boek ter sprake brengt. Dan kom je op een dwaalspoor terecht, op een weg die je van het evangelie afvoert. We kunnen dit boek wel aanbevelen als je dezelfde houding aanneemt zoals eens de gelovigen in Berea:’ Ze bestudeerden dagelijks de Schriften om te zien of het inderdaad waar was wat er werd gezegd’.(Handelingen 17:11)

.

Het boek 'De Uitnodiging'' van W .Paul Young -een recensie - Deel 6

Het boek ‘De Uitnodiging’ van W. Paul Young – een recensie- deel 6.

We gaan door met de bespreking van dit spraakmakende boek ‘De Uitnodiging’ van W. Paul Young

Is God alleen maar een ‘werk’-woord?

Op pagina 233 en 234 zegt de Geest ( Sarayu) iets wat op het eerste gezicht nogal raadselachtig lijkt: Ik verkies altijd een werkwoord boven een zelfstandig naamwoord. Ik ben een werkwoord!. Ik ben die ik ben. Ik zal zijn die ik zijn zal. Ik ben levend dynamisch, altijd actief, in beweging. En omdat mijn wezen een werkwoord is, ben ik meer in overeenstemming met werkwoorden dan met zelfstandige naamwoorden. Werkwoorden zoals belijden, bekeren, leven, liefhebben, reageren, groeien, oogsten, veranderen, zaaien, rennen, dansen, zingen, enzovoort. Mensen hebben echter de neiging om een werkwoord dat vol leven en genade is te nemen, en het te veranderen in een dood zelfstandig naamwoord, of een principe dat riekt naar regels - –iets wat leeft en groeit en sterft. Zelfstandige naamwoorden bestaan omdat er een geschapen heelal is en een tastbare werkelijkheid, maar als het heelal helemaal bestaat uit zelfstandige naamwoorden is ze dood. Zonder ”Ik ben” zijn er geen werkwoorden. En het zijn werkwoorden die het heelal tot leven brengen’. Om ervoor te zorgen dat iets van dood overgaat naar leven moet je iets levends en bewegends inbrengen. En om over te gaan van iets dat alleen maar een zelfstandig naamwoord is naar iets dynamisch en onvoorspelbaar is, naar iets dat levend en in het heden is, is te vergelijken met het overgaan van de wet naar de genade’

Sarayu geeft vervolgens als voorbeeld de zelfstandige naamwoorden ‘verantwoordelijkheid en verwachting’ en zegt dan: ‘Voordat jullie woorden zelfstandige naamwoorden werden, waren ze eerst mijn woorden, werkwoorden vol beweging en ervaring. Zij boden de mogelijkheid om te reageren en vooruit te zien. Mijn woorden zijn vol leven en mogelijkheden, die van jullie zijn dood, vol van wet, angst en oordeel. Daarom zul je het woord verantwoordelijkheid niet in de Bijbel vinden’.

Het is duidelijk dat de auteur hier verwijst naar Exodus 3:14 en 15 waar Jahweh (JHWH) zich aan Mozes openbaart. God openbaart zich  in deze teksten met de volgende naam: ‘IK BEN DIE IK BEN’ (NGB),’ IK  ZAL ZIJN DIE IK ZIJN ZAL’ (SV), ‘IK BEN DIE ER ZIJN ZAL’. (NBV). Nu heeft de auteur ten dele gelijk dat het in de gebruikte werkwoordsvorm voor de naam gaat om een werkzaam zijn, een worden en werken, een zich gedragen en verhouden. Je mag daaruit concluderen dat het in de naam Jahweh gaat om het levend, actief werkzaam zijn van God in de relatie tot Zijn volk en de volkeren.  Maar toch is dat slechts één kant van de medaille. De vertaling: ‘IK BEN DIE IK BEN’ zegt het al. Het gaat in deze naam evenzeer om een ‘zijn’. En dan een ‘zijn’ in de zin van onveranderlijkheid, rotsvaste betrouwbaarheid. En dan moet je juist niet aan een werkwoord denken. God is niet de ene dag zus en de andere dag zo. God is onveranderlijk als het gaat over Zijn Wezen, Zijn eigenschappen en Zijn wil. Hebreeën 13: 8 zegt het zo: ‘Jezus Christus blijft dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid’.

Wat me overigens opvalt in het rijtje werkwoorden dat de schrijver noemt: ‘belijden, bekeren, liefhebben’ etc., , is  dat het werkwoord ‘toornen’ ontbreekt.  Ook de toorn van God is een onlosmakelijk onderdeel van Zijn liefde. Of het werkwoord ‘haten’. Het ‘haten’ van de zonde hoort ook bij de Liefde van God. Maar dit terzijde.

De vraag is nu: waarom heeft de auteur zo’n voorkeur voor werkwoorden? Ik denk dat dit is omdat hij zelfstandige naamwoorden koppelt aan regels en wetten. Dat de schrijver een afkeer van regels en wetten heeft, hebben we al in eerdere weblogs al geconstateerd en besproken. Inhoudelijk gaan we daar nu niet verder op in. Hoe dan ook, regels en wetten staan volgens hem immers vast, zijn statisch, en vragen van de mens gehoorzaamheid. Sterker nog, wetten en regels onderdrukken per definitie de mens en staan een echte relatie met God in de weg.

‘Werkwoorden’ echter, zijn volgens de schrijver dynamisch en altijd in beweging. Dat geeft de mens maximale bewegingsruimte om in te spelen op veranderende omstandigheden. Bij een echte relatie zou dynamiek behoren, beweging; kortom, leven in de brouwerij. Dat het geheel daardoor ‘onvoorspelbaar’ wordt, moeten we volgens de schrijver op de koop toe nemen en hoort nu eenmaal bij een bruisende relatie. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hier meer achter zit. Je kunt met deze redenering elke wet van God buiten werking stellen en in feite zelf gaan uitmaken wat goed en kwaad is. Als er bijv. In het zevende gebod staat: ‘Je zult niet echtbreken’ dan kan je zeggen: dat was toen en toen… maar nu zijn de opvattingen hierover gewijzigd, dus kan ik vandaag niets meer met dit gebod. In feite lap je je daarmee het gebod van God aan je laars.

Waarom zouden afspraken, wetten, regels in een goede relatie niet goed kunnen functioneren? Als je elkaar in een relatie innig lief hebt, dan wil je niets liever dan het die ander naar de zin maken. Dan is een wet, een gebod, geen last meer maar dan wordt het een lust. Je wilt niets liever meer dan naar de wil van God handelen en je doet er alles aan om die wil te weten te komen. De schrijver creëert dan ook doorlopend valse tegenstellingen die de Bijbel helemaal niet kent. Alsof een relatie alleen maar goed kan zijn als er binnen die relatie geen leefregels zijn, als er geen enkele vorm van hiërarchie is in de relatie tussen God en mens. Sterker nog alsof het hebben van een goede relatie om voortdurende onderwerping aan elkaar zou vragen; onderwerping van de ene ‘God’ aan de andere ’ God’ maar ook onderwerping van God aan de mens. Het onderscheid tussen Schepper en schepsel wordt door de schrijver geheel opgeheven. Dat kan nooit goed aflopen.

Sophia – de verpersoonlijking van de wijsheid.

Op pagina 174 verschijnt een vierde persoon. Het is een vrouw die op pagina 194 aan ons voorgesteld wordt met met de naam Sophia. Sophia wordt hier getekend als de’ verpersoonlijking van Papa’s wijsheid’ en een onderdeel van het mysterie dat Sarayu omgeeft’. Of zoals in het boek Spreuken staat, waar wijsheid wordt voorgesteld als een vrouw die op straat staat te roepen en kijkt of er iemand is die naar haar wil luisteren’. Als je dat woord ‘mysterie’ zo tot je door laat dringen en je hoort Sophia op pagina 177 ook nog zeggen: ‘Zo veel mensen geloven dat het de liefde is die groeit, maar het is het weten dat groeit en de liefde neemt slechts toe om dat weten te kunnen bevatten’, dan dringt zich hier de gedachte op dat je hier te maken hebt met gedachtengoed dat terug te vinden is in de aloude Gnostiek. De Gnostiek, dat was de grote tegenhanger van het christelijk geloof in de tweede en derde eeuw na Christus.

Het is bovendien niet verwonderlijk dat de schrijver deze persoon juist de naam ‘Sophia’ heeft gegeven. Sophia is in de gnostiek de persoon die tot het ware inzicht leidt. Bekend in de gnostiek is de mythe over Sophia. Sophia is in die mythe een hemelse macht. Tegen de wil van God de Vader had ze een kind ter wereld gebracht, dat echter een wanstaltig gedrocht bleek te zijn. Dat gedrocht werd de God van het Oude Testament, de God van Israël. Sophia kreeg echter spijt van haar daad. Christus nam haar daarna weer in genade op in de hemelse sfeer van God de Vader. Volgens de gnostici verkondigde Jezus de kennis – in het Grieks ‘gnosis’- van de  hoogste God. Veel mensen hebben volgens de gnostici onbewust een goddelijk lichtdeeltje uit de hoogste hemel in zich. Jezus is gekomen om de mens zich hiervan bewust te maken: ken jezelf en je leert de God – de Goddelijke vonk-  in jezelf  kennen.

De ‘kennis’, het ‘weten’ is het hoogste goed in de Gnostiek. Maar dan niet de kennis, het zeker weten, en het vast vertrouwen dat door het Evangelie in het hart van de mens gezaaid wordt en door het geloof tot wasdom komt. Nee, het gaat om de bewustwording van iets dat er altijd geweest is in de mens: de goddelijke vonk.  Die bewustwording van die kennis, daarin moet de mens in groeien. De Liefde is daarbij slechts een hulpmiddel. Dat zie je ook terug in bovenvermeld citaat. Maar de Bijbel spreekt toch heel andere taal. I Korintiërs 13:13 zegt: ‘Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde’. De schrijver maakt er echter in feite van: geloof, hoop en weten, maar de grootste daarvan is het weten.  Het citaat van pagina 177: ‘Zo veel mensen geloven dat het de liefde is die groeit, maar het is het weten dat groeit en de liefde neemt slechts toe om dat weten te kunnen bevatten’ is Bijbels gesproken gewoon onjuist. De Bijbel spreekt nergens over een groei in ‘het weten’ maar wel over een groei in Liefde, zoals staat in Efeziërs 4:15 ‘maar dan groeien wij, ons aan de waarheid houdende, in liefde in elk opzicht naar Hem toe, die het hoofd is, Christus’.

Als je het bovenstaande nog eens overdenkt dan wordt een citaat op pagina 190 wel heel veelzeggend. Mack vraagt daar of hij bij zijn vermoorde dochter Missy kan komen: ‘Kan ik bij haar komen? Alleen maar voor een knuffel, een kusje?. Antwoord: ‘Nee. Zij wilde het op deze manier. Ze is een erg wijs kind’. Een wijs kind.  Dat klinkt erg esoterisch, taal die alleen voor ingewijden toegankelijk is. Esoterie, kennis die alleen voor ingewijden toegankelijk is typerend voor de Gnostiek.

We zien niet alleen gnostische denkbeelden terugkomen maar ook citaten die sterk aan ‘New Age’ doen denken. Kijk maar eens naar het lied van Missy op pagina 266:

‘Kom wind en kus me en neem mijn adem, totdat jij en ik één zijn. En wij tussen de grafstenen zullen dansen, totdat alle doden verdwenen zijn’ Leg dit citaat eens naast een citaat op pagina 225 waar Mack aan Sarayu vraagt: ‘Heb jij ze (de menselijke emoties) allemaal geschapen, of alleen de goede of positieve? Antwoord van Sarayu: ‘Ze (de emoties) bestaan gewoon. Ze zijn niet per definitie goed of slecht. Ze bestaan simpelweg’. Anders gezegd: er is geen absoluut verschil tussen goed en kwaad. Daarmee wordt gesuggereerd dat alles voortkomt uit de zee van liefde die God heet en uiteindelijk ook weer in die zelfde zee van liefde  terugkeert. Volgende keer gaan we deze recensie echt afronden.

.

.

Het boek 'De Uitnodiging'' van W. Paul Young -een recensie - Deel 5

Het boek ‘De Uitnodiging’ van W. Paul Young – een recensie- deel 5.

We zetten de bespreking voort van dit uitdagende boek ‘De Uitnodiging’ van Paul W. Young. In Johannes 14: 6 zegt Jezus: ‘Ik ben de weg de waarheid en het leven. Niemand kan bij de Vader komen dan door mij”.  Alleen door geloof in Jezus Christus hebben wij toegang tot de Vader en worden wij als geliefde kinderen aangenomen. Andere toegangswegen zijn afgesloten. Dit is een exclusieve statement van de Heer.

De vraag is: denkt de schrijver hier ook zo over?. Ik zou haast zeggen van niet. Want als je de volgende passages leest dan is het antwoord op die vraag op zijn minst nogal in nevelen gehuld. Dat blijkt als we Jezus op pagina 207 tegen Mack horen zeggen: ‘Onthoud dat de mensen die mij kennen, mensen zijn om te leven en lief te hebben zonder een lijst van verplichtingen’. Mack tegen Jezus: ‘Is dat wat het inhoudt om christen te zijn? Jezus vervolgt: ‘Wie heeft het over christen-zijn. Ik ben geen christen’. Jezus vervolgt: Zij die mij liefhebben komen uit elke bestaand systeem. Sommigen zijn boeddhist geweest of mormoon, baptist of moslim, democraat of republikein en velen die niet stemmen of geen kerkdienst bijwonen op zondagochtend. Onder mijn volgelingen vind je moordenaars en mensen die zo overtuigd waren van hun eigen deugdzaamheid, dat ze aanvankelijk vonden dat ze mij niet nodig hadden. Sommigen van hen zijn bankier of bookmaker, Amerikaan of Irakees, Jood of Palestijn. Ik wil geen christenen van ze maken, maar ik wil ze wel helpen om zonen en dochters van mijn Papa te worden, mijn broers en zussen, mijn geliefden’. Mack: ‘Betekent dat, dat alle wegen naar jou leiden? Jezus: Niet alle, de meeste wegen leiden nergens naartoe. Wat het wel betekent is dat ik elke weg afga om ze te vinden. En zo vond ik jou ook!’.

I Petrus 4:16 zegt dat het kan gebeuren dat je moet lijden in deze wereld omdat je christen bent.  Waarom heeft de schrijver eigenlijk bezwaar tegen de naam ‘christen’? De Bijbel noemt de volgelingen van Christus toch christenen?(Handelingen 11:26 en I Petrus 4:16).Volgens de auteur wil Jezus van bijv. Boeddhisten, joden en moslims geen christenen maken. Maar wat dan wel? De Bijbel leert op veel plaatsen dat een mens alleen volgeling van Jezus kan worden door zich te bekeren.( Zie bijv. Handelingen 3:19 en 2 Petrus 3:9) Bekering betekent: je zonden belijden, breken met je zondige levenswandel en jezelf volledig toewijden aan de Heer. Daardoor wordt je van jood, boeddhist of moslim een christen. Die noodzaak voelt de schrijver kennelijk niet. Hij stelt weliswaar dat ‘niet alle wegen’ naar Jezus (God) leiden. Dat houdt op zijn minst de mogelijkheid open dat sommige andere wegen ook naar Jezus (God) kunnen leiden. De verwarring zit hier in het gebruik van de naam ‘Jezus’. Een weg die uit zichzelf immers naar Jezus leidt, leidt automatisch ook naar God. De auteur suggereert op zijn minst dat er meerdere wegen zijn om tot God te komen. De Bijbel leert echter duidelijk dat alleen Jezus zelf die weg is. Het goede nieuws is dat ook volgens de schrijver de meeste wegen ‘nergens naartoe’ leiden. Zelfs dat is niet eens Bijbels te noemen. Andere wegen leiden volgens de Bijbel niet naar het leven maar naar de dood.

Is het bovenstaande nu allemaal zo belangrijk? Dat is het m.i. wel. Als we in twijfel gaan trekken of Jezus wel de enige weg tot de Vader is, dan slaan we de bodem weg onder elke vorm van zending of evangelisatie, van elke vorm van missionair gemeente zijn. Waarom zou de mens zich nog tot de God van de Bijbel bekeren als ‘zijn weg’ (bijv. de weg van de islam of het boeddhisme) ook tot God kan leiden ?Met deze leer draai je de mensen een rad voor ogen. Uiteindelijk kom je dan uit bij de alverzoening. Dat betekent: het komt met alle mensen goed, alle mensen worden uiteindelijk behouden of ze nu in Christus geloven of niet. Dat wordt niet met zoveel woorden gezegd in dit boek. Maar toch tendeert het wel in die richting. Lees maar de dialoog tussen God de Vader (Papa) en Mack op pagina 220. Papa zegt tegen Mack: ‘Lieverd je hebt mij gevraagd wat Jezus aan het kruis heeft volbracht. Nou, luister goed: door zijn dood en opstanding ben ik nu volkomen verzoend met de wereld’. Mack: ‘De hele wereld? U bedoelt met degenen die in u geloven toch?”. Papa vervolgt: ‘Met de hele wereld, Mack. Wat ik je vertel is dat de verzoening twee kanten heeft en ik heb mijn aandeel geleverd, helemaal en afdoende. Het ligt niet in de aard van liefde om een relatie op te dringen aan iemand, maar liefde opent juist de weg naar de ander toe’.

Nu moeten we goed onderscheiden. Het offer van Christus, Zijn lijden en sterven, is voldoende voor de verzoening van de zonde van de hele wereld.  Maar dat staat in bovenvermeld citaat niet! In dat citaat staat dat God verzoend is met de hele wereld, ongeacht of de wereld nu in Christus gelooft of niet. De Bijbel spreekt echter anders. Johannes 3:36 zegt: ‘Wie in de Zoon gelooft heeft eeuwig leven, wie de Zoon niet wil gehoorzamen zal dat leven niet kennen; integendeel, Gods toorn blijft op hem rusten’. Dat maakt toch een groot verschil.

Maar dat is nog niet alles. II Korintiërs 5:20 roept de wereld op: ‘Laat u met God verzoenen’.  In dit boek krijgt de verzoening echter twee kanten: God heeft aan de ene kant Zijn aandeel geleverd en dat ‘helemaal en afdoende’. Nu zijn wij kennelijk aan de beurt om ons aandeel te leveren. Want God dringt zich niet aan ons op. Dat past immers niet bij de aard van de liefde om een relatie op te dringen. In wat de schrijver hier zegt zit een kern van waarheid. We hebben een eigen verantwoordelijkheid gekregen. Als wij tegen God kiezen dan zijn we daar zelf verantwoordelijk voor. God dringt zich nergens aan de mensen op. Jezus heeft dat ook nooit gedaan. Het is inderdaad alleen de liefde van God zelf die de weg naar God openbreekt. Maar….die vrijheid, dat ongedwongene, om tot God te komen is iets wat de Geest in ons werkt. Want zegt 2 Kor. 3:17 ‘waar de Geest van de Heer is, daar is vrijheid’. God werkt zowel het willen als het werken in ons (Filip. 2:13). Wij hebben geen vrije wil zoals hier gesuggereerd wordt, en al helemaal geen aandeel in de verzoening. Dat is voor 100% het werk van God. Dat is volgens Efeziërs 2:5-8 enkel en alleen genade. Het woord ‘genade’ is trouwens een woord wat ik zo pijnlijk mis in dit boek.

Ook op pagina 257 wordt gezinspeeld op de vrije wil van de mens, alsof de mens het in zijn eigen macht heeft om voor God te kiezen.  Alsof de mens zichzelf met zijn eigen haren uit het moeras kan optrekken.  Alsof de mens zichzelf op de borst kan kloppen: ik ben toch zo goed geweest om voor u te kiezen. Pappa zegt op pagina 257: ‘In Jezus heb ik alle mensen hun zonden tegen mij vergeven, maar slechts een aantal kiest voor een relatie met mij’. Voor nadere uitleg over dit onderwerp kunt u mijn weblog raadplegen: Heeft de mens nog steeds een vrije wil?l

Tenslotte nog dit. Op pagina 152 vraagt Mack aan Sarayu: ‘Is er echt een tuin geweest?. Ik bedoel de tuin van Eden en zo?. Sarayu: ‘Natuurlijk. Ik heb je toch verteld dat ik iets heb met tuinen’. Mack: ‘Daar zullen sommige mensen moeite mee hebben. Er zijn heel wat mensen die denken dat het alleen maar een mythe is’. Sarayu: ‘Nou hun vergissing is niet fataal. Er zit vaak heel wat goddelijks verscholen in wat door velen beschouwd wordt als mythen en verhalen’.

Het heeft er alle schijn van dat de Heilige Geest (Sarayu) hier vasthoudt aan de historiciteit van de Hof van Eden en van zijn bewoners Adam en Eva. Er wordt echter door Sarayu ook ruimte gelaten om te geloven de geschiedenis van Genesis 2 een mythe is. Een dergelijke vergissing wordt in ieder geval niet ‘fataal’ d.i. ‘dodelijk’ genoemd. Sarayu kan die ruimte dan wel geven, de Bijbel echter niet. Als de Hof van Eden niet echt heeft bestaan maar slechts een mythe is, dan hebben de bewoners van de Hof van Eden, Adam en Eva ook niet echt bestaan. Jezus Christus wordt in Romeinen 5:12-21 getekend als de tweede Adam. De eerste Adam viel in de hof van Eden in zonde en sleepte de gehele mensheid mee in zijn val. Romeinen 5 zegt dat de tweede Adam (Christus) gekomen is om door zijn offerande deze breuk van de eerste Adam te herstellen en heeft zodoende het eeuwige leven en de gerechtigheid voor God verworven. Die eerste en die tweede Adam zijn nauw met elkaar verbonden. Je kunt niet de eerste Adam als historisch persoon doorstrepen en tot mythe verklaren, zonder de gehele verzoeningsleer onderuit te halen. Want ten diepste is het zo: als de eerste Adam niet echt heeft bestaan, dan is er ook geen zondeval geweest. Dan is de verlossing door de tweede Adam ook niet nodig. Bovendien waarom zou je de dood en opstanding van Christus (de tweede Adam) dan ook niet tot een mythe kunnen verklaren waarin ‘ heel wat goddelijks is verscholen’?.

De volgende keer gaan we nog wat zaken langs zoals de vraag of God een ‘werkwoord’ is en willen we ook nog wat zeggen over Sophia, een vierde persoon, die in dit boek op het toneel verschijnt. Vervolgens maken we de balans op. Wordt vervolgd……….