Bob Dylan's "Where Teardrops Fall" - an analysis by Kees de Graaf

 Introduction
In ‘Chronicles’- Volume 1- Dylan devotes chapter 4 to the creative process that led to his exquisite come-back album ‘Oh Mercy’ (1989) and where we can find this precious gem ‘Where Teardrops Fall’. Dylan writes in ‘Chronicles’ that in this creative process, it felt as if parts of his soul received messages from angels, there was a big fire burning in the fireplace and the wind let it roar. Dylan writes of another song on ‘Oh Mercy’ , the song ‘Disease of Conceit’ that it ‘definitely has gospel overtones’. We not only believe that ‘Where Teardrops Fall’ has the same gospel overtones, in fact it is a downright gospel song. The song may be read as a solemn prayer to God. As we will outline below, lyrically “Where Teardrops Fall” shows quite some resemblance with Dylan’s “Beyond the Horizon” from the album “Modern Times”. These gospel overtones are not only apparent in the lyrics of the song but can also be subconsciously felt in the heartfelt saxophone solo John Hart plays near the end of the song. Dylan writes about this solo in ‘Chronicles’ Volume 1: ‘John Hart, played a sobbing solo that nearly took my breath away. The man was the spitting image of Blind Gary Davis, the singing reverend that I’d known years earlier. What was he doing here? Same guy, same cheeks and chin, fedora, dark glasses. Same build, same height, same long black coat, the works. …..like he’d been raised upright and was watching over things, keeping constant vigilance over what was happening……all of a sudden I know that I’m in the right place., doing the right things at the right time… felt like I had turned a corner and was seeing the sight of a god’s face…..”. Dylan was certainly inspired by Gary Davis, the gospel and blues singer and Dylan covered a few songs from him. Let’s see how we can piece all these things together in a detailed analysis of this song.
Verse 1.
Far away where the soft winds blow
Far away from it all
There is a place you go
Where teardrops fall
It seems obvious that by far “far way” the place is meant where God has His residence, far away in heaven.(Psalm 115:3). “Far away” does not mean that God cannot be close by at the same time (Phil. 4:5). It is God’s ultimate purpose to remove this distance and to dwell with man on the new earth to come (Rev. 21:3). Sometimes God reveals himself to man in a soft wind, a gentle breeze, like we find in Genesis 3:8 “When the cool evening breezes were blowing, the man and his wife heard the LORD God walking about in the garden”.(NLT). A “Soft wind” is sometimes no more than a low whisper, just like when God revealed himself to Elijah (1 Kings 19:12). This quiet place in heaven is “far away from it all”, it is far away from society’s every day’s bustle and hustle, far away from a world where there is no compassion. “There is a place to go” where there is “Shelter from the Storm”, (Isaiah 25:4 NIV) - a place “where it is always safe and warm”. “There is a place to go” where you are always welcome and this cannot be any other place than in heaven. In his song ‘Highlands’ – which might well be a metaphor for heaven – the poet calls this place the ‘Only place left to go’ and also the place ‘where I’ll be when I get called home’, that is the place where he will go when he dies. Now the poet qualifies this place -heaven- as the place “where teardrops fall”. At first glance, it may seem odd to qualify heaven as a place “where teardrops fall”. Is heaven not the place where tears are not supposed to fall but are instead dried?, because just like Rev. 21: 4 says : ‘He will wipe every tear from their eyes, and there will be no more death or sorrow or crying or pain. All these things are gone forever.” (NLT). However, before tears can be dried, they must first fall. Heaven welcomes these tears. In his song ‘If you ever go to Houston’ Dylan says: ‘Put my tears in a bottle, screw the top on tight’. Dylan exactly echoes in that line what it says in Psalm 56: 8 “You keep track of all my sorrows. You have collected all my tears in your bottle. You have recorded each one in your book”. (NLT). Tears are precious in the eyes of God and worthy to be collected in a bottle and to be remembered into eternity for anyone who finds this bottle on some distant shore and reads the book of God. God sheds tears Himself and Jesus shows these tears. In the shortest verse in the Bible (John 14:35) it says: “Jesus wept”. Jesus wept and shed tears because of the death of his dear friend Lazarus. That is how God, how Jesus is, He is full of compassion and therefore He encourages us to shed our tears with him. Therefore heaven is the perfect place for teardrops to fall.
Verse 2.
Far away in the stormy night
Far away and over the wall
You are there in the flickering light
Where teardrops fall
God not only reveals Himself in “soft winds” such as in a gentle breeze -like we saw in the first verse- but also sometimes in a storm, “in a stormy night” just like it says in Job 38:31: “Then the LORD spoke to Job out of the storm”. (NIV).”Far away in the stormy night, far away over the wall” seems to suggest that to reach the place where God dwells, you should first go through a dark and “stormy night” and you should leap “over the wall”. At the same time – amidst all hardship - you may feel God’s presence, power and guidance very close to you, also “when the storms are raging on the rolling seas”(Make you Feel my love”). Isaiah 25:4 sums up the feeling of the poet: “You have been a refuge for the poor, a refuge for the needy in their distress, a shelter from the storm and a shade from the heat. For the breath of the ruthless is like a storm driving against a wall” (NIV).
“You are there in the flickering light” refers to the appearance of the glory of God as expressed in Ezekiel 1:27 “From what appeared to be his waist up, he looked like gleaming amber, flickering like a fire. And from his waist down, he looked like a burning flame, shining with splendour”.(NLT) Although like it says in 1 Tim.6:16 “He (God) alone can never die, and he lives in light so brilliant that no human can approach him” (NLT), nevertheless His appearance -majestic as it is - is not terrifying but comforting because at the same time near Him is the place “where teardrops fall”.
Verse 3 and first bridge.
We banged the drum slowly
And played the fife lowly
You know the song in my heart
In the turning of twilight
In the shadows of moonlight
You can show me a new place to start
The words “We banged the drum slowly, and played the fife lowly” echo an old traditional song called “Streets of Laredo” (or ”Cowboy’s Lament”) written by Duane Eddy and recorded a.o. by Johnny Cash.
Some of the lyrics read: “Then beat the drum slowly, play the Fife lowly, play the dead march as you carry me along”. In this song we are taken to a funeral of a cowboy – who knows he has done wrong- and to the accompanying funeral march. At a funeral march, you may here a slow drumbeat, mostly using a bodhran. A bodhran is said to be a goat-skin drum used in the playing of traditional Irish music. According to Wikipedia a fife is a small, high-pitched, transverse aerophone that is similar to the piccolo. The music at a funeral march is usually played in a minor key, in a slow and simple duple metre, imitating the solemn pace of a funeral procession. The slow beat of the drum and the low tones of the fife conveys the feeling of sadness and mourning caused by the death of a beloved one who is laid to rest. In “Beyond the Horizon” the poet basically expresses the same feeling as we find here: “I lost my true lover, in the dusk, in the dawn I have to recover , get up and go on”.
However, it looks as if the following joyful words “you know the song in my heart” are in contradiction with the sad words “we banged the drum slowly, and played the fife lowly” but things are not what they seem. Though confronted with deep sadness -the loss and death of a beloved - yet the poet finds solace in this joyful and comforting song in his heart, a joy that cannot be erased, not even by death and personal loss. This joyful song cannot be erased in his heart because it is a song that God has given to him to comfort him, a comfort that is stronger than any man can give. As his beloved is laid to rest, he feels his personal mortality, just like he says in his song ‘Til I fell in love with you’: ‘Now I feel like I’m coming to the end of my way, but I know God is my shield and he won’t lead me astray’, this line brightly reflects Psalm 28:7 where it says: “The LORD is my strength and shield. I trust him with all my heart. He helps me, and my heart is filled with joy. I burst out in songs of thanksgiving’.(NLT).Likewise, in his song ‘Mississippi’, mourning over paradise lost, cannot prevent the poet from rejoicing: ‘but my heart is not weary, it is light and its free’. The body may die, but the heart, the soul, lives on and on and is immortal. The hope which is drawn from the notion of immortality of the soul makes the poet shout for joy: “you know the song in my heart,” a joy that will never end.
It is “In the turning of twilight and “In the shadows of moonlight”, in the beautiful colours of dawn and dusk that God shows his glory and fidelity over mankind. When night turns into day, and day into night, God reveals himself to be eternally the same, also when times and seasons change. Also, even when “the moon is almost hidden” (Desolation Row) and “the shadows of moonlight” foretell nothing but doom, yet the poet knows that God takes care of him and that he always can come back to God and make a fresh start. It is the reason why he adds: “You can show me a new place to start”. The twilight, the start of a brand-new day symbolizes that -no matter how much you have done wrong - you can always make a new start with God.
Verse 4.
I’ve torn my clothes and I’ve drained the cup
Strippin’ away at it all
Thinking of you when the sun comes up
Where teardrops fall
“To tear one’s clothes” is a Biblical expression. Sometimes this expression indicates bewilderment, exasperation and anger, just as in the case of the high priest in Matthew 26:65. Jesus – during his trial - declared Himself to be the Son of God and this is how the high priest responded to this statement: “then the high priest tore his clothes and said, "He has spoken blasphemy! Why do we need any more witnesses? Look, now you have heard the blasphemy”. But more often and especially in the Old Testament “To tear one’s clothes” is an expression of deep sadness and mourning. This is how king David reacted when he heard the news that all of his sons were slain by Absalom: “The king stood up, tore his clothes and lay down on the ground; and all his attendants stood by with their clothes torn”.( 2 Sam. 13:31NIV). Within the context of the song “I’ve torn my clothes” may be a metaphor to express all the damage he has suffered, all the pain of mourning and regret, all the hardships the poet endured and which still show, presumably because of the loss of some beloved one. Likewise , “I’ve drained the cup” is another metaphor for ultimate suffering. “To drink the cup” is also a Biblical expression expressing preordained suffering e.g. John 18:11 where it says “Jesus commanded Peter, "Put your sword away! Shall I not drink the cup the Father has given me?" “To drain the cup” instead of “drink the cup” pictures an intensification of suffering. We find that in Rev. 14:10 where it says: “they, too, will drink the wine of God's fury, which has been poured full strength into the cup of his wrath”. Therefore, when the poet says: “I’ve drained the cup” he intends to say that he has experienced suffering over a long period of time and descended to great depths of suffering. This personal and existential agony is best expressed in Dylan’s song ‘Not Dark Yet’, even to such an extent that he says ‘that behind every beautiful thing, there’s been some kind of pain’ a pain which afflicts both body and mind to the effect that he says: ‘every nerve in my body is so vacant and numb’. Only a person who has drained the cup of suffering to the bottom is entitled say such things.
According to the Cambridge Dictionary “to strip away something” means “to gradually reduce something important or something that has existed for a long time”. Therefore, within the context of the song, when it says “stripping away at it all” he intends to say that although he has gone through a long period of pain and suffering, he now, as time goes by, has more and more learnt to let things go and to come to terms with the situation he is in. They say that time cures all things and this is what at least to some degree has happened to the poet. But it seems clear the poet would never have come this far if he would not have received help from the powers above, from God. Therefore, the “you” in “thinking of you when the sun comes up” can best be understood as addressed to God. The poet finds great comfort in God’s presence and he is especially aware of this presence “when the sun comes up”. When the poet sees the beautiful colours of the sunrise in the sky, he is reminded of God’s continuous faithfulness, in the same way as when Noah saw the rainbow in the skies as proof of God’s faithfulness to his promises. “Thinking of you”, the “you” being the same God with whom Dylan made a covenant, just like Dylan cryptically hinted at in his 2004 CBS interview: ‘’It goes back to that destiny thing. I mean, I made a bargain with it, you know, long time ago’’. This contemplation of God fills him with great comfort and consolation because his tears are welcomed at a place “where teardrops fall” and which is also a place where tears will ultimately be dried.
Verse 5 and second bridge.
By rivers of blindness
In love and with kindness
We could hold up a toast if we meet
To the cuttin’ of fences
To sharpen the senses
That linger in the fireball heat
Remember what we wrote in the introductory remarks above about the spiritual presence in the studio of the late Blind Gary Davis, the singing reverend. While recording “Where teardrops fall” it felt as if Blind Gary Davis was there in the studio. Dylan writes in ‘Chronicles’ …..”like he’d been raised upright and was watching over things, keeping constant vigilance over what was happening”. Does this verse express a sub-consciousness longing to meet Blind Gary Davis “at the rivers of blindness” in the hereafter?. The late Gary Davis once wrote a song about the hereafter called "Going' to Sit Down on the Banks of the River". Some of the lyrics of this song read: “I'm gonna sit down on the banks of the river, and I won't be back no more, we're gonna have a good time when we all get there”. Note that in a way this resembles: “By rivers of blindness, in love and with kindness, we could hold up a toast if we meet”.
However, what fits much better we think is, that in the mind of the poet, this verse hints at an encounter between Jesus and the apostle Paul in the hereafter when they “hold up a toast” and look back on their work here on earth. During their first encounter here on earth as described in Acts 9:3-9, the apostle Paul – on his road to Damascus to persecute Christians - was made blind by Jesus for a period of three days. Now they meet again in the hereafter “by rivers of blindness” which is a poetic expression to remind the apostle how it all started with this blindness and how his blindness was healed and Paul subsequently became the elected apostle to spread the gospel of Jesus all over the world. As we learn from Rev. 22:2 a ‘river’ is a symbol for ultimate healing. It is as if at this river Paul is cured from his lifelong thorn in his flesh – a messenger from Satan who harassed him all his life (2 Cor.12:7)-. But now cured from this satanic teaser, Jesus and Paul meet again “in love and with kindness”, which means that they meet in a state of perfect – sinless- mutual love and kindness. Jesus’ and Paul’s work is now finished and they now hold up a toast to celebrate victory. The poet sees it all happening in his mind, that is why it now says: “We could hold up a toast if we meet”. It may sound weird that Jesus would “hold up a toast” when he would meet with his people but it is no so weird when we consider a text like Matt. 26:29 where Jesus says: “Mark my words—I will not drink wine again until the day I drink it new with you in my Father’s Kingdom.”(NLT). By the end of his stay on earth Jesus -for the sake of his followers - subdued his joy in such a way that he voluntarily refrained from drinking the communal wine with his disciples until his work would be finished in his father’s kingdom. But when his work will be finished he will meet again with Paul and all of his brothers and sisters and start the eternal wedding by “holding up a toast” of new wine.
The following words “To the cutting’ of fences” elaborates on this theme. It is as if Paul is still in Jesus’ presence in the hereafter and that Jesus now looks back on his work on earth. It is Paul who – in different words - in Ephesians 2:14 elaborates on this ”cutting of fences”: “For Christ himself has brought peace to us. He united Jews and Gentiles into one people when, in his own body on the cross, he broke down the wall of hostility that separated us”(NLT). It was Jesus himself who broke down the wall, who“ cut the fences “of hostility between the Jews and the gentiles, blending all people, all races and sexes, into one peaceful nation and “holding up a toast” in celebration of this unification. But Jesus not only came “To the cutting’ of fences” but subsequently also “to sharpen the senses that linger in the fireball heat”. “To sharpen the senses that linger in the fireball heat” may hint at the descent of the Holy Spirit on all people during the Jewish Pentecost, on Whitsuntide (Acts 2:1-13). To understand what is meant here, it may be useful to take a look at another song where Dylan also alludes to the work of the Holy Spirit. It is in his song “Summer Days” Dylan would again refer to the descent of the Holy Spirit at Pentecost as described in the book of Acts. “Summer Days” says: “Well, I’m leaving in the morning as soon as the dark clouds lift, Yes, I’m leaving in the morning just as soon as the dark clouds lift, gonna break in the roof—set fire to the place as a parting gift”. When it says: I’m leaving as soon as the dark clouds lift”, it seems obvious here that the poet speaks of Jesus’ Ascension into heaven as described in Acts 1:4-11. It alludes to Acts 1:9 where it says: “After saying this, he (Jesus) was taken up into a cloud while they were watching, and they could no longer see him” (NLT). Jesus had promised that after his Ascension into heaven he would send the Holy Spirit (e.g. John 14:15-17,25) as a “gift”. Acts 2:38 confirms this: “Then you will receive the gift of the Holy Spirit”. The Holy Spirit is Jesus’ ‘parting gift’.
The Bible tells us that the Holy Spirit usually reveals Himself by means of wind and fire. We read of wind in Act 2:2: “Suddenly, there was a sound from heaven like the roaring of a mighty windstorm, and it filled the house where they were sitting”(NLT). This wind “filled the house”, the windstorm and the fire- so to say -broke through the roof of the house, that’s why “Summer Days” says: “gonna break in the roof”. We read of fire in Acts 2:3. We see the Spirit descend into the house in the shape of “tongues of fire”. Acts 2:3: “then, what looked like flames or tongues of fire appeared and settled on each of them”(NLT). This very much corresponds with “set fire to the place as a parting gift”.
In the same way, “fire” in the “fireball heat” in is a poetic allusion to the work of the Holy Spirit. The Holy Spirit- seen at Pentecost as “tongues of fire”- is seen here as a “fireball” that has been rolling all over the world since Pentecost. The “heat” in the fireball represents the zeal of the Holy Spirit to distribute al which Jesus has accomplished to all his followers.
Therefore, when it says “to sharpen the senses” that linger in the fireball heat, the poet may refer to the gift of discernment which the Spirit gives to the believers, just like Paul says in Phil.1:9,10: “And it is my prayer that your love may abound more and more, with knowledge and all discernment, so that you may approve what is excellent”(RSV). It is the Holy Spirit who sharpens the senses of the believer to discern between right and wrong, good and evil. This gift of discernment “lingers” in the fireball heat. “To linger” may mean that this gift abides in the Holy Spirit and is continuously waiting to be given to all who pray for it.
Verse 6.
Roses are red, violets are blue
And time is beginning to crawl
I just might have to come see you
Where teardrops fall
According to Wikipedia "Roses Are Red" can refer to a specific poem, or a class of poems inspired by that poem”. Wikipedia also states that “The origins of the poem may be traced at least as far back as to the following lines written in 1590 by Sir Edmund Spenser from his epic The Faerie Queene (Book Three, Canto 6, Stanza 6.”, where it says: “In a fresh fountaine, farre from all mens vew, She bath'd her brest, the boyling heat t'allay; She bath'd with roses red, and violets blew, and all the sweetest flowres, that in the forrest grew”. “Roses are red and violets are blue” has appeared in all sorts of nursery rhyme and here in this song it presumably expresses the beauty of these flowers, a beauty for which the poet stands in awe of its creator. It reminds us seeing Dylan meticulously examining a rose on the sleeve of the album “Shot of Love”. Likewise, on that same album, in his masterpiece “Every Grain of Sand” Dylan observes: “I can see the Master’s hand in every leaf that trembles and in every grain of sand”.
“And time is beginning to crawl” means that time is beginning to pass by slowly. When you have good time, time seems to go by very fast. When you are in great pain, times seems to go by very slowly. Dylan expresses both notions in his song ‘Standing in the Doorway’: “Yesterday everything was going too fast, today, it’s moving too slow”. Here, the poet has “drained the cup” of suffering and he just can’t wait to be released and relieved and meet his Saviour and Creator. In “Can’t Wait” the poet is “standing at the gate” of heaven and as if in despair cries out “I don’t know how much longer I can wait” but here it is not so much despair but rather resignation and joyful surrender because he knows that at any minute he can be released and meet God. This notion is expressed in “I just might have to come see you”. These words express both necessity and longing. Necessity on the one hand because as 2 Cor. 5:10 says “For we must all appear before the judgement seat of Christ (RSV)”. And longing on the other hand because the poet is not afraid for this encounter, he longs to see God because it is also the place “Where teardrops fall”. It is the place where mercy prevails.

Voor wie ben je? Israel of de Palestijnen?

Voor wie ben je? Israël of de Palestijnen?

In Jozua 5:13,14 (NBV) lezen we: 'Toen Jozua eens in de omgeving van Jericho liep, zag hij plotseling een man tegenover zich met een getrokken zwaard in de hand. Jozua ging op hem af en vroeg: ’Hoor je bij ons of bij de vijand?’. De man antwoordde: ‘Bij geen van beide, ik ben de aanvoerder van het leger van de HEER’.

Bob Dylan heeft in 1962 een lied geschreven met als titel ‘With God on our Side’. Hierin beschrijft hij hoe oorlogen en conflicten een spoor van bloed vergieten door de geschiedenis getrokken hebben. Of het nu de miljoenen Indianen waren die vermoord werden, de vele doden in de Amerikaanse burger oorlog, de miljoenen doden in de eerste en tweede wereld oorlog , iedere natie of bevolkingsgroep was er vast van overtuigd God aan zijn zijde te hebben in die oorlog of in dat conflict. ‘God wil het’ was de strijdkreet van de Kruisvaarders.
Als we nu naar bovenstaande tekst kijken, dan is het merkwaardig dat God door de aanvoerder van het leger van de HEER aan Jozua laat weten dat God in deze oorlog geen partij kiest. Hoe kan dat? Jericho moest toch in opdracht van de HEER op de Kanaänieten veroverd worden, dan kan het toch niet anders of God staat aan de zijde van Israël?
De NBV heeft hier vertaald ‘Bij geen van beide’. In het Hebreeuws staat er maar één woord : ‘Lo’. ‘Lo’ betekent letterlijk: ‘niet’, vaak vertaald met ‘Neen’ (SV). Toch geeft de vertaling van het NBV ‘Bij geen van beide’ de juiste bedoeling weer. Als aanvoerder in dit geval ‘Neen’ of ‘niet’ zegt, dan bedoelt de Engel dat hij geen partij kiest. In feite zegt hij dat God geen partij kiest. Jozua ziet deze oorlog kennelijk als een oorlog van Israël . Een oorlog om de Israëlitische belangen te dienen en dus moet God wel tegen de Kanaänieten zijn. Maar zo simpel ligt dat niet. God laat zich niet achter de wagens van mensen spannen die zo hun eigen bedoelingen hebben. Van eigen oorlogen gruwt God en Hij geeft daarvoor nooit sanctie, ook al ligt er een landbelofte van God zelf. Het is nl. Gods oorlog. En dat niet omdat God oorlog wil want God wil nooit een oorlog voeren zoals mensen een oorlog voeren. De Kanaänieten hebben God nl. de oorlog verklaard. Ze willen hoe dan ook voorkomen dat Israël het beloofde land binnen trekt. En daarachter zit een satanisch plan. Als dat volk vaste voet krijgt in het beloofde land, dan kan uiteindelijk de beloofde Messias komen. Dat willen die volken verhinderen, desnoods over hun lijk. Maar dat kan God niet laten gebeuren, want God wil zijn onuitsprekelijke liefde en barmhartigheid tonen in de Messias en Hij laat -net zoals destijds bij de uittocht uit Egypte - Zijn barmhartigheid niet tegenhouden.
Nu de Messias is gekomen verandert er veel. We leven sindsdien in de tijd dat zwaarden tot ploegscharen zijn omgesmeed. Zo behoort het althans te zijn. We hebben nu zicht op het hemelse Jeruzalem dat uit de hemel neerdaalt op aarde. Alle aardse landclaims op het land van een ander, komen hierdoor te vervallen. Nog méér dan voor de komst van Christus, geldt nu dat ieder volk een ander volk zijn plek op aarde moet gunnen. Dat geldt voor Indianen en Aboriginals, voor Koerden en Turken, voor Israëliërs en Palestijnen. Er bestaat daarom niet meer zoiets als een rechtvaardige oorlog. Zijn we daarmee Pacifist geworden. Weg met alle legers? Een soort ‘gebroken geweertje 2.0’? Nee , dat nu ook weer niet. We leven nl. nog steeds in een gebroken wereld. Agressie, landjepik, terreuraanslagen, ze blijven helaas voorkomen. Tegen agressie en terreur mag je je verdedigen. Sterker nog, een overheid moet zich daartegen verdedigen en zijn burgers beschermen. Het verschil wordt veelal bepaald door de vraag wat jouw land heeft: heeft het een Ministerie van Oorlog of een Ministerie van Defensie? Een Minister van Oorlog of een Minister van Defensie?.
‘Geen van beide’ was toen het antwoord aan Jozua, ondanks de landbelofte. Daarom als je nu vandaag weer die vraag stelt: voor wie ben je? Voor Israël of de Palestijnen?, dan moet weer het antwoord zijn: ‘Voor geen van beide’. We staan nu nl. voor een andere keuze, want Jezus zegt in Luc 11:23: ‘’Wie niet met mij is, is tegen mij”. Wie niet voor Jezus kiest, kiest voor Zijn tegenstander Beëlzebul. Hier moet je wel kiezen. Als dezelfde vraag die aan Jozua gesteld werd: : ’Hoor je bij ons of bij de vijand?’ nu ook vandaag aan ons gesteld wordt, dan moet ons antwoord zijn: “Ik hoor bij Hem, bij Jezus”. En daarmee kies je voor Zijn rijk van vrede.

God is Liefde (5)

God is Liefde (5).
Mijn buurman heeft gereageerd op “God is Liefde” (4) en schrijft:
“goed om te lezen dat jij een enorme stap in mijn richting doet. God is in jouw nieuwe verhaal niet meer de "almachtige" maar de "gezaghebbende". Een essentieel verschil wat mij betreft. De mens kan dus zelf bepalen of hij zich onderwerpt aan God en zich door hem laat straffen of dat hij God negeert omdat hij het gezag van God niet erkent”.
Natuurlijk wil ik graag een enorme stap in de richting van mijn buurman maken. God is zeker dé Gezaghebbende. En Hij heeft recht op dat gezag, op die lof en aanbidding. Maar ik heb daarmee beslist niet willen zeggen dat Hij niet tegelijkertijd ook dé “Almachtige” zou zijn. Integendeel. Zijn Liefde wordt voortgestuwd door Zijn Almacht. Hij wil- ondanks alle tegenstand - Zijn genade en barmhartigheid, liefde en rechtvaardigheid doorzetten en er is niets of niemand die Hem daarin kan tegenhouden. Zijn liefde zal de eindoverwinning op het kwade gaan behalen. Maar dat proces heeft Zijn tijd nodig.
En dan komt het woord “geduld” om de hoek kijken.
“Geduld” is een eigenschap die uit Gods liefde voortkomt. Hartstocht wil alles ogenblikkelijk, maar echte liefde kan wachten op het juiste moment. God laat het kwade in deze wereld nog toe omdat Hij geduld heeft. Die tijd gebruikt Hij om nog veel mensen naar zich toe te trekken. Maar er komt zeker een keer een einde aan.
Een eigenschap van de ware liefde is ook dat die liefde niet wil dwingen. Gods liefde nodigt uit maar dwingt nooit. Dus heeft mijn buurman in zekere zin gelijk wanneer hij boven stelt dat de mens zelf kan bepalen of hij zich al dan niet aan God onderwerpt of Zijn gezag al dan niet aanvaardt. God grijpt (nog) niet in, ook als mensen tegen Hem kiezen. Echte liefde is dus een keuze. God treedt in zekere zin terug om ons deze keuze te laten maken. De vraag is: Geef ik mij over aan Zijn liefde of niet?. Aanvaard ik Zijn liefdes aanbod of niet?. En iedereen die Zijn liefdesaanbod aanvaard zal tot de ontdekking komen dat God in deze liefdesrelatie altijd de eerste is. Het is Zijn initiatief. En dat is genade. Daarvan leven we. Daarvan leven we eeuwig. Van genade.

God is Liefde (4)

God is Liefde (4).
In “God is Liefde (3)”heb ik gezegd dat mijn buurman nog meer pijlen op zijn boog heeft. Ik citeer wat hij nog meer te zeggen heeft:
“Verder heb ik gezegd dat het mij zou tegenvallen als de God die jij beschrijft bestaat o.a. omdat het leven dan zinloos is en op zijn hoogst leidt tot een bestaan in dienst van een despoot die alleen mensen onder zich duldt en niet naast hem. "Ik deel alles met je maar het is en blijft van mij" is niet wat ik onder delen versta en voor mij zeker geen liefde. "Je mag gratis in mijn huis wonen en alles in dit huis vrij gebruiken als je maar, uit vrije wil, doet wat ik zeg en mij als absolute macht boven je duldt", neigt voor mij eerder naar slavernij dan naar liefde”.
De buurman heeft vet gedrukt “die jij beschrijft”. Als ik inderdaad een eigen beschrijving van God heb gegeven dan heeft mijn buurman gelijk. Dan zou ik een beeld van God neerzetten wat niet in overeenstemming is met wat God over Zichzelf zegt in de Bijbel. Maar klopt dit wel?
Ik heb juist willen benadrukken dat God de mens onvoorwaardelijk lief heeft. God is liefde en daarom doet Hij alles uit liefde en kan en wil Hij niets anders dan lief hebben. God heeft die mens aan het begin – in de Hof van Eden – alles gegeven wat hij nodig had om heel de schepping te ontplooien en tot bloei te brengen. Om langs een evolutionaire weg alles te ontdekken wat er te ontdekken valt. De mens kreeg daarin de vrije hand. Maar het geheel krijgt alleen gestalte in een band van liefde en trouw aan zijn Schepper, kortom in een liefdesrelatie met zijn Schepper. En binnen die wederzijdse liefdes relatie past het de mens God te eren als zijn Schepper. Schepper en schepsel vloeien namelijk nooit in elkaar over. En zolang de mens God bleef lief hebben was de verhouding tussen Schepper en schepsel ook geen enkel probleem. integendeel, het deed de mens juist goed om God te eren, te danken en te prijzen voor zoveel liefde.
Als ik naar het bovenstaande citaat van mijn buurman bekijk, dan zie ik dat mijn buurman een gezagsprobleem ziet tussen God en mens; een probleem dat in het begin- toen de mens nog niet in zonde was gevallen - helemaal niet bestond.
Maar de mens viel in zonde en met hem zijn nl. allemaal gevallen mensen en dat geldt zowel voor mijzelf als mijn buurman. Het gevolg hiervan is dat als iemand anders gezag over ons uitoefent, wij de neiging hebben om vanuit onszelf dit ‘gezag’ als iets negatiefs zijn te zien, iemand speelt de baas over jou, jij moet er onderdoor en die ander gehoorzamen. Jij, vanuit jouw kant, probeert zoveel mogelijk onder dat gezag uit te komen.
Toch is dat niet het wezenlijke van het begrip ‘gezag’ zoals God dat bedoeld heeft. ‘Gezag’ is door onze val in zonden maar al te vaak verworden tot het terroriseren van de ander. Gezag zoals God dat oorspronkelijk bedoeld heeft is van een geheel andere aard. Het wezenlijke van ‘gezag’ zoals de Bijbel dat ziet, bestaat in de eerste plaats nl. uit ‘dienen’. ’Dienen’ betekent: Je stelt uit liefde alles wat je hebt ter beschikking van die ander. Om die ander te redden, te helpen en bij te staan. Jezus is daar het beste voorbeeld van. Omdat Jezus vrijwillig een slavendienst op zich genomen heeft om ons te kunnen redden, heeft God hem de allerhoogste plaats in de kosmos gegeven (Fil.2:8,9). Zijn gezag ontleent Hij aan Zijn ‘dienen’ voor ons.
Ook in het gewone leven hebben mensen ontzag voor een leider die zichzelf heeft opgeofferd voor het welzijn van het volk. En dergelijke leider heeft a.h.w. een natuurlijk gezag, juist omdat hij door alle pijn is heen gegaan die jij nu mee kan maken. Dat zijn de echte leiders. Maar een despoot of dictator die door geweld aan de macht is gekomen en alleen maar gericht is op eigen gewin, roem en glorie, interesseert het welzijn van zijn onderdanen geen snars. Zulk soort despoten en dictators zijn er hier op aarde maar al te veel.
Nu even terug naar bovenstaand citaat van mijn buurman. Mijn buurman zegt met zoveel woorden dat het leven geen zin heeft zolang hij op zijn minst niet gelijkwaardig is aan God, hij wil op gelijke voet met God staan. Wil hij niet zelf als God zijn?. Maar – even aangenomen dat dit mogelijk zou zijn – zou mijn buurman genoegen nemen met een positie naast God? Maar wat is zo’n positie waard als uiteindelijk God beslist?. Moet bij zo’n positie niet de bevoegdheid horen om God te kunnen kritiseren en eventueel de laan uit te sturen?. Heeft het leven dan pas zin? Is dat liefde?
Wat mijn buurman hier beschrijft is precies wat die eerste mens gedaan heeft: de oerzonde om als God te willen zijn. Dat verlangen ligt sindsdien op de bodem van ons aller hart, met alle desastreuze gevolgen van dien. Dat verlangen heeft echter niets met liefde te maken, dat verlangen om als God te zijn heeft juist de ultieme slavernij gebracht.
Ach ,wat verlang ik ernaar om onder de stralen van Zijn glans en luister te blijven, want daar is het veilig en warm. Pas daar is de echte vrijheid. Daarom wil ik niets liever Heer, dan U gehoorzamen.

God is Liefde (3)

God is Liefde (3).
Mijn buurman heeft schriftelijk gereageerd op mijn tweede artikel: God is Liefde. Ik heb mijn buurman niet goed begrepen want hij schrijft:
“Nu heb je één statement uit zijn verband gerukt en één statement verkeerd verwoord. Ik heb gezegd dat ik aan niets op deze wereld kan zien dat God van de mens houdt en dat het bewust niet ingrijpen voor mij eerder op onverschilligheid wijst dan op liefde”.
Mijn excuses als ik e.e.a. niet goed heb begrepen en niet juist verwoord heb. Ik zal proberen antwoord te geven op wat mijn buurman hier schrijft. Want het probleem dat de buurman hier signaleert, leeft net zo goed bij christenen.
Als je goed om je heen kijkt, dan zie je in deze wereld veel lijden. Dat lijden zou je grofweg in twee categorieën kunnen verdelen. De eerste categorie is lijden dat ons overkomt. Op deze categorie van lijden kunnen we maar beperkte - of soms zelfs helemaal geen- invloed uitoefenen. Dat is lijden dat ons overkomt als gevolg van bijv. natuurrampen, epidemieën, ongelukken, handicaps en ziekten. Aan de vergankelijkheid van het leven ontkomt niemand . Elk nieuw geboren leven draagt de kiemen van de dood reeds in zich. Elk leven loopt uiteindelijk naar de dood met alle pijn en verdriet die daaraan verbonden is.
De tweede categorie van lijden wordt veroorzaakt door het lijden dat we onszelf en elkaar aan doen. Daar zijn we zelf verantwoordelijk voor. De bron daarvan is ons eigen hart. Innerlijke haat, boosheid, afgunst, begeerte, ontevredenheid, ontrouw, egoïsme en heerszucht worden omgezet in daden waar anderen het slachtoffer van worden. We kunnen een aantal gevolgen noemen: seks, alcohol of drugsverslavingen, huiselijk geweld, gebroken gezinnen, geweld verkrachting en moord. Ook kinderen worden hier het slachtoffer van. En op een globale schaal: heersers, bloeddorstige dictators en terorristen, volken die elkaar de oorlog aandoen en die miljoenen mensen de dood injagen. Door de geschiedenis heen zien we een enorme stroom van bloed vergieten.
En dan vragen velen zich af: als God dan van de mens houdt, waarom grijpt Hij dan niet in en laat Hij merken dat Hij aanwezig is? Schijnbaar laat Hij het allemaal maar gebeuren en houdt Hij zich afzijdig?.
Laat ik beginnen met te stellen dat God altijd veel groter, wijzer, liefdevoller en rechtvaardiger is dan wij ons ooit kunnen voorstellen. Ons verstand is simpelweg te klein om Hem te kunnen begrijpen en daarom past ons bescheidenheid en moeten we de hand op de mond leggen. Daar moeten we ons voortdurend van bewust zijn. Niet voor iedere vorm van lijden hebben wij een pasklaar antwoord. Dat wil niet zeggen dat we vanuit de Bijbel helemaal geen antwoord kunnen geven op deze vragen. Het antwoord zal echter nooit uitputtend zijn. Eén ding is zeker zegt de Bijbel: God is liefde en daarom heeft Hij het goede lief en wil Hij ook het goede voor de mens. Hij is rechtvaardig en daarom haat Hij het kwade en voert er een strijd tegen. En Hij heeft wel degelijk ingegrepen. In die strijd tegen het kwaad heeft Hij al de alles beslissende overwinning al behaald toen Zijn Zoon stierf aan het kruis en de zonde van de wereld op Zich genomen heeft. Zo heeft Hij de oorzaak van het kwaad al weg genomen en straks ook alle gevolgen.
Laten we eerlijk wezen. Achter die vraag waarom God niet ingrijpt zit eigenlijk vaak de eis dat God de gevolgen van het kwaad moet weg nemen zonder de oorzaak ervan in onszelf aan te pakken. De mens heeft van God in het begin een zeer ruim mandaat gekregen. Maar we hebben er een puinhoop van gemaakt. We hebben onze verantwoordelijkheid niet genomen maar misbruikt. We hebben gekozen voor het kwaad. Nu wuiven we onze eigen verantwoordelijkheid weg en willen we hebben dat God voortdurend puin ruimt zonder dat er iets verandert aan en in onszelf. We zijn als een drugsverslaafde (zondeverslaafde) die telkens een nieuwe shot eist om de gevolgen van de verslaving weg te nemen zonder de oorzaak aan te pakken. We zijn dodelijk ziek en hebben dringend hulp nodig. Het goede nieuws is dat God iedereen die om hulp vraagt wil helpen en zal genezen.
De vraag waarom God (nog) niet ingrijpt wordt ook in de Bijbel gesteld. Men vraagt (2 Petr. 3: 3) “Waar blijft Hij nu?” Maar dan is het antwoord: “voor de Heer is één dag als duizend jaar, en duizend jaar als één dag. De Heer is niet traag in het nakomen van Zijn belofte, Hij heeft alleen maar geduld met u, omdat Hij wil dat iedereen tot inkeer komt en niemand verloren gaat” (2Pet. 3:9).God heeft oneindig meer geduld dan wij hebben. Wij willen altijd alles meteen. Maar God duldt het kwade omdat Hij nog zo veel mogelijk mensen wil redden. Maar er komt een dag waarop alle onrecht recht zal worden getrokken en alle tranen van de ogen zullen worden afgewist.
Mijn buurman had nog meer te zeggen. Daarover in een volgende aflevering.

God is Liefde (2)

God is liefde (2)
Mijn buurman heeft gereageerd op onderstaand artikel ‘God is Liefde’. Mijn buurman vroeg of ik kan bewijzen dat God de mens lief heeft. We gaan proberen om iets meer de zeggen over de liefde van God. De liefde van God is in de eerste plaats onvoorwaardelijk. Het is niet zo dat als wij God lief hebben, Hij ons ook lief heeft. Integendeel. Hij heeft ons lief ook als wij Hem niet lief hebben en Hem haten. Bekend is de uitdrukking: God heeft de zondaar lief maar haat de zonde.
De eerste mens kreeg het gehele beheer en de ontwikkeling van de schepping in handen. Hij kreeg a.h.w. carte blanche. Maar hij vond dat niet genoeg en wilde als God zijn en heeft God naar de kroon gestoken. Hij heeft Hem a.h.w. vermoord en is een vijand van God geworden en heeft zijn ziel verkocht aan Gods tegenstander de duivel.
Die eerste mens- die ons allen vertegenwoordigt - heeft de hele mensheid in zijn val meegesleept zodat het virus van die vijandschap tegen God in ons aller leven is door gedrongen. Of we dat nu beseffen of niet. Mijn buurman is hier eerlijk over. Mijn buurman heeft gezegd dat als voor hem onomstotelijk bewezen kan worden dat God echt bestaat, hij onaangenaam verrast zou zijn. Deze houding van de buurman is helemaal niet vreemd, van nature zijn we allemaal zo.
God had vanwege onze vijandschap vanaf het allereerste begin het project ‘mens’ kunnen opgeven en de mens kunnen wegvagen. Dat zou volkomen rechtvaardig geweest zijn. De mens was gewaarschuwd: “wanneer je daarvan eet, zul je onherroepelijk sterven” (Gen. 2:17). Maar toch gaf God de mens niet op. Hij ging in en door Zijn geliefde Zoon zelf sterven aan het kruis. De Zoon van God – zelf God- werd mens en stierf in onze plaats en verzoende God en mens. En Hij deed dat- zegt Rom. 5:10- “toen wij nog vijanden waren”. En nu krijgt iedereen die in de Zoon van God gelooft het eeuwige leven weer terug. Geheel gratis. Als dat geen liefde is, dan weet ik het niet meer. Hiermee hebben we ook meteen gezegd dat echte liefde de bereidheid in zich heeft om alles op te offeren om de ander te kunnen redden. Dat heeft God gedaan. Gods liefde is onvoorwaardelijk zeiden we. Gods liefde laat de hoogst mogelijke graaf van opofferingsgezindheid zien. Maar er is nog een ander aspect en dat is dat liefde een keuze is. Daarover in een volgend artikel.

God is Liefde (1).

 God is liefde (1)
Onlangs had ik een gesprek met mijn buurman over het geloof in God. Wat mijn buurman zei kwam ongeveer hier op neer: “In jouw geloof blijft God altijd de baas. Hij staat altijd boven jou en jij moet hem gehoorzamen. Als je God, je Vader, niet gehoorzaamt krijg je met zijn toorn te maken. Gelukkig ben ik zelf anders. Ik ben juist blij als mijn kinderen boven mij staan. Ik er blij mee als ze meer bereiken en het veel beter doen dan ik zelf ooit heb kunnen doen. Daar beleef ik juist veel plezier aan”. Op het eerste gezicht lijkt dit een plausibel verhaal. Toch klopt er iets niet.

Want als je accepteert dat jouw kinderen boven jou staan, dan verleen je ze ook gezag om over jou de baas te spelen. Wat gebeurt er dan als die kinderen misbruik van dat gezag gaan maken? Als jij alles wat ze bereikt hebben, gefaciliteerd en betaald hebt, als je alles voor hen gegeven hebt om hen een goed leven te geven en toch spugen ze je in het gelaat, als ze geen enkel respect voor jou tonen, je naam belasteren en jou alleen als melkkoe willen gebruiken voor het financieren van hun eigen verslavingen wat gebeurt er dan? Dan zal er denk ik toch een moment komen waarop jij zegt: “Ik ben je Vader, dit kan je niet maken!. Dit is harteloos en liefdeloos, ik voel me verschrikkelijk misbruikt!”.
Laat nu dat laatste precies zijn wat wij als mensen God hebben aangedaan. En wat heeft God toen gedaan? Heeft Hij gezegd: “met jou wil ik niets meer te maken hebben?”. Daar had Hij het volste recht toe. Maar Hij heeft het niet gedaan. Hij bleef de mens lief hebben en opzoeken, ondanks zijn diep gekrenkte liefde. Hij ging zelf de schuld vereffenen die de mens gemaakt heeft. Zijn Zoon offerde zichzelf vrijwillig op om de schuld van de hele mensheid te betalen aan het kruis. Meer dan jezelf kan je nooit geven. Dat deed God. En daarvoor verdient Hij alle mogelijke respect. Gelukkig staat Hij boven mij. Want als “de Liefde” boven je staat – en God is liefde – dan weet je dat je altijd bij Hem geborgen bent. Het is een grote eer en genade om Hem te mogen gehoorzamen.